Op de meest vreemde momenten grijpt het me ineens naar de keel. Meestal tijdens het afwassen als mijn handen wel met de vuile vaat bezig zijn, maar mijn gedachten alle kanten op vliegen. Niet erg mindfull overigens, na 1 cursus heb ik het onderdeel “doe dingen met aandacht” nog niet helemaal onder de knie. Zo ook dit afwasmomentje waarbij ineens een gedachte komt bovendrijven: ik zal nooit meer dezelfde achternaam hebben als mijn zoon. Ironisch omdat dat eigenlijk de reden was dat ik überhaupt ooit getrouwd ben. Uiteraard ook uit liefde, maar voor die liefde was er geen bevestiging in de vorm van een papiertje nodig. Dat huwelijk was nodig om een gezin te kunnen zijn, wij en onze kinderen met dezelfde achternaam. Ik ben weer terug naar de naam waarmee ik geboren ben en mijn mannetje blijft eeuwig de naam van zijn vader dragen. Nooit meer dezelfde naam…
Wat stom…
De schoolbeker met zijn naam erop glijdt uit mijn handen in het afwaswater. Weer een momentje van besef zoals ik die de laatste tijd veel heb… Nu de rust in huis is wedergekeerd nemen de gedachten van afscheid nemen van wat ooit was en nooit meer zal zijn bezit van mijn hoofd. Ja nog steeds…
Jaren geleden zei een collega me al eens “Hoe gelukkig ik ook ben, ik zal voor eeuwig gescheiden zijn. Dat staat als een brandmerk in mijn hart”. Ik weet nu pas echt wat ze toen bedoelde…
Marga, 11 april 2013
Readmarga 
De waarheid…….mooi geschreven x
En ik lees het effe tussendoor terwijl ik in de rij van een kassa sta, met een pot honing in mijn handen.
Niet eens voor mij, maar voor mijn vrouw.
Terwijl ik het lees, denk ik… ‘Ik moet er niet aan denken.’
Mooi geschreven, puur en eerlijk.
Maar ik moet er nog steeds niet aan denken.
Ik heb bewondering voor je besluit, en diep respect voor waar je nu staat.
Al doet het soms of soms vaak, erg pijn.
Dikke kus.
Mooi geschreven…