De sprankel in zijn ogen
Bleek vergankelijk te zijn
De drang om te geloven
Week en wankel mettertijd
Een vreemdeling was ik geworden
De woorden koud, de buien grijs
En in zijn kus, zijn ‘goedemorgen’
Was alle hoop allang voorbij
We vergaten
Te praten
Ach, we zagen het niet meer
Het vuur verlaten
En het doofde daar in stilte
We faalden
We verdwaalden
Omdat wij zo verschilden
Van elkaar
Het schip kreunde op de golven
De lucht huilde om ons twee
Zo richtingloos, zo onbeholpen
De schijn omhoog, de wind niet mee
Was het gedoemd om zo te stranden
Waren stormen te voorzien
Een bloedend hart, twee lege handen
Had ik het simpelweg verdiend
Of is het beter zo misschien…
3JS
Readmarga 
Prachtig…
Maar wat een prachtige teksten… Toch eens wat van downloaden…
xxx