Toekomstmuziek

Het was weer zo’n week. Je kent ze wel. Zo’n week waarin niets loopt hoe je het wil, niemand je goed begrijpt en je zelf ook de woorden niet goed vindt. Zo’n week waarin het voelt alsof alles tegenzit. Iets wat uiteindelijk natuurlijk best meevalt, maar hoezeer je ook je best doet om jezelf te vertellen dat er zoveel moois is, je ziet het even niet.
Zo’n week waarin de avonden lang zijn en de nachten te kort, doorgebracht met plafondstaren en piekeren.
In de grote zoektocht naar rust rommel ik wat op YouTube op zoek naar muziek die mijn hart en hoofd tot rust brengt en zo mijn tranen droogt.
Ik vind een cd die bol staat van herinneringen. Het was een van de eerste cd’s die we thuis hadden. Mijn moeder, net zo gek op ierse muziek met een new age touch als ik, draaide hem vaak en ik ook, later, toen ik mijn eigen cdspeler bezat.  Bij de eerste klanken droom ik weg. Terug naar vroeger.

Ik ben een jaar of twaalf. Terwijl mijn moeder zich een weg baant door een hoeveelheid strijkgoed die, bij gebrek aan ruimte, in de woonkamer wordt weggewerkt zit ik heerlijk weggedoken in de bank samen met haar te luisteren en te zingen. Ik zong graag voor haar en deed dat destijds nog met een “later als ik groot ben dan word ik er beroemd mee” gevoel. Dat groot worden is maar gedeeltelijk gelukt en beroemd. Ach, in de douche klinkt het zoveel beter…
Gevoelens van veiligheid stromen door me heen. Nauwelijks verantwoordelijkheden,  zeeën van tijd en problemen waren altijd oplosbaar. Ik zie me ook weer zitten in mijn kleine tienerkamer op mijn opklapbed. Met stapels huiswerk om me heen was mijn grootste zorg of ik die repetitie wel genoeg had geleerd en of “hij” nou wel of niet ook “op mij” was. De tijd was eindeloos. Uren heb ik versleten met uitslapen en mijn tijd wegvervelen wachtend op volwassenheid en het moment dat school eindelijk tot het verleden behoorde. Wat zou ik graag teruggaan om dat meisje van toen wakker te schudden. “Sta op, leef, nu! Later ziet er zoveel minder mooi uit dan waar je nu van droomt en de tijd, die zich nu nog eindeloos voor je uitstrekt, tikt sneller weg dan je denkt. Het verdriet dat je nu soms denkt te hebben is niets vergeleken bij de tranen die nog zullen gaan vloeien. Gevoelens van totale onmacht en verlies zullen je verlammen en je zal soms geen weg met jezelf weten. Geniet van deze onbezonnen tijd, voor je het weet realizeer je je te laat dat hij al voorbij is.”
Gelukkig is het niet mogelijk om terug te gaan en kan ik mijn 12-jarige zelf niet uit haar onschuld trekken. Zij heeft genoten van een onbezorgde jeugd met de liefde van haar ouders en zus in zalige onwetendheid over haar “later”.
Later is nu en ook nu is er een later. Net als toen weet ik niet wat de toekomst me brengen zal, maar dat ook die niet alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn laat zich voorspellen.
Zal mijn 60-jarige zelf verlangend terug denken aan mijn 36-jarige nu en hetzelfde denken als ik nu denk als ik denk aan mijn vroeger?
Ik weet waarschijnlijk nog niet half wat echt verdriet en echt verlies is.
En toch.. soms zijn er van die weken.
Weken waarin de tranen rijkelijk vloeien, waarin ik meerdere malen mensen tegen me in het harnas jaag, gevoelens van tekortschieten zich maar moeilijk laten wegjagen, ik met weemoed terugdenk aan vroeger, opnieuw spijt heb van gemaakte keuzes en zowel pijnlijke als mooie herinneringen voorbij laat komen in mijn hoofd.
Het slapen wil nog steeds niet lukken, maar terwijl haar mooie stem mijn hart verwarmt breekt er in het donker toch een kleine glimlach door op mijn gezicht.
Vroeger was toen, later is nu….
Mét jou, komt alles goed.

Enya-Watermark

Marga, 17 januari 2014