Ondertussen

in Milaan

Mensen lopen op straat in een winterzonnetje dat aanvoelt als lente.  Het leven gaat hier zijn dagelijkse gangetje. Tussen de imposante gebouwen door lopen ze, alleen of samen, op weg naar iets of nergens. Een moeder brengt haar kinderen naar school en piekert over wat er vandaag weer op tafel moet.
Een zakenman loopt met een snelle tred op weg naar een belangrijke bespreking. In het park geniet een verliefd stelletje van elkaar en de rust.
Te midden van dit dagelijkse milanese leven lopen wij. Toeristen, maar voor even een deel van het “hier”. Alsof we erbij horen en er geen ander thuis is. 

Vanuit de lucht bezien trof het me weer.  Kleine lichtjes vanaf grote hoogte, complete landen die we binnen een paar uur doorkruisen. Minuscuul leven daar beneden, soms een wereld van verschil en toch allemaal op diezelfde zwevende bol in dat enorme zwarte “iets” waarvan de grootte, het einde of begin door niemand van ons te bevatten is.
Als ik straks aan het eind van dit stuk tekst de laatste punt zet, sterft er ergens iemand. Als jij weer verder gaat met wat je aan het doen was, kort onderbroken doordat je dit ging lezen, wordt er ergens iemand geboren, haalt er iemand koffie, eet er iemand een broodje, lijdt er iemand honger, worden er liters water verspild en elders gemist. Wordt er slecht nieuws verteld, vloeien tranen, wordt hoop de kop ingedrukt, ligt er iemand te bakken op het strand en schuilt er iemand voor de regen. Er wordt gevreeën, gelachen, gebeden en gezongen. Er worden mensen wakker, gaan mensen slapen, en op elk moment zegt er wel ergens iemand “Ik hou van je”.
Er wordt een baby gelegd in de armen van een gelukkige moeder en er wordt een baby gelegd in de armen van een moeder met de woorden “het spijt me”.

Nu ik dit schrijf, terug in mijn eigen huisje met de regen die tegen de ramen klettert en de wind die om het huis giert denk ik terug aan dat moment, wandelend door de straten van Milaan.  Het leven gaat daar, net als hier en overal elders in de wereld, zonder dat ik er deel van uitmaak,  vandaag gewoon weer zijn gangetje.
Alles tegelijk op die ene zwevende bol in dat enorme zwarte “iets”.

Één aarde, één wereld. Van bovenaf zoom ik langzaam in, verder en verder tot het niveau van ik, hier in mijn stoel. En terwijl overal van alles tegelijk gebeurt zet ik mijn laatste

Punt

Marga, 9 januari 2014