Roekilllll

Vroeger was er een reclame op tv van een verzekeringsmaatschappij waarin een man een vlieg uit een kom soep redt en deze probeert te reanimeren. De slogan luidde ‘Als ze bestaan, dan werken ze bij Univé.’
Ik kan zeggen: ze bestaan. En ik werk niet bij Univé. Als ik een vlieg zie borstcrawlen in mijn ranja, dan vis ik hem eruit, spoel hem schoon en blaas hem droog. Ik kan er niet tegen, die nutteloze doodsstrijd van zo’n beestje. En ja ik weet, het is een insect, maar ik maak uit principe vrijwel niets dood. Behalve wespen, want allergisch, muggen die mijn kind aanvallen en andere kruipsels die de pech hebben gehad om met teveel pootjes geboren te worden. Buiten dat hanteer ik een strikt alles-heeft-recht-op-leven motto.

Het zal je namelijk maar overkomen dat je ergens wandelt of vliegt en ineens bam! Vermorzeld. Dat Japie de Vlieg eeuwig wacht tot zijn vrouw thuis komt van het boodschappen doen en vervolgens aan zijn bloedjes van vliegkindertjes moet uitleggen dat mama waarschijnlijk nooit meer thuiskomt. Dat ze volledig uit elkaar gesplotsjd aan een vliegenmepper hangt, ergens op drie hoog. Het idee alleen al. Daarom, als het niet aan een boom groeit of in de grond, maak ik het niet dood. En dat mijn shaslikje ook ooit geboren is, daar denk ik dan maar, heel hypocriet, niet over na. Ik heb hem tenslotte niet zelf de nek om gedraaid.
Ik heb echter één beest dat ik in gedachten al duizenden malen en op de meest gruwelijke manieren aan zijn einde heb gebracht; de duif in mijn dakgoot. Elke ochtend, stipt om half 6, begint het geroekoe-oe-oe… Knéttergek word ik ervan. Ik heb hem (in gedachten, natuurlijk) al met dartpijlen bekogeld, dynamiet in zijn kont gestopt, in een kattenasiel loslaten en met stenen van de dakrand gegooid. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het al bedacht.

Mijn grens betreffende dit schepsel is zo ver overschreden dat het me niet meer uitmaakt hoeveel familieleden dit kreng zullen moeten missen. Als ik hem te pakken krijg, dan is hij van mij. Zegt ze stoer…
Want stel hè, dat hij (het moet wel een man zijn) even niet oplet en ik krijg hem daadwerkelijk in mijn vingers. En dat hij me dan hulpeloos aankijkt met van die knipperende kraaloogjes. Dan wordt het weer niks en laat ik hem gaan. Want ik zou het niet kunnen.
En dus blijf ik met liefde allerlei manieren om hem te vermoorden verzinnen en lig me ondertussen met drie kussens op mijn hoofd te verbijten.
Iedereen heeft het recht te leven. Een mooi motto.
Dus…
Roekoe-oe-oe…
Roekoe-oe-oe…

Marga, november 2016
Geschreven voor http://www.hoevrouwendenken.nl