Hollands next topmodel

Sinds kort woon ik (samen!) in het Westen. Omdat ik nog in het Oost’n werk, mijn huis daar sinds kort is verkocht en het echt geen doen is om elke dag op en neer te kachelen, woon ik tijdelijk twee dagen per week bij mijn ouders. Terug naar mijn roots en terug op mijn oude vertrouwde kamertje waar de glowinthedarksterren me herinneren aan mijn jeugd waarin ik zorgeloos mijn puberdromen droomde.

Ik dacht dat het me enorm veel moeite zou kosten. Het niet meer hebben van een eigen stekkie en weer bij pap en mam in de kost. Maar ik moet eerlijk zeggen, het is best lekker. Mijn mam is het ultiem verzorgende type voor wie mijn geluk nog belangrijker is dan het hare. Zo at ik dus afgelopen week mijn lievelingseten, stond de ontbijtboel ’s ochtends klaar en zat ik met mijn voetjes voor de houtkachel in warme sokken van mijn vader met een lekker kopje thee in de hand. Even weer kind zijn is, na al die volwassen verantwoordelijkheden, heerlijk.

Pap had afgelopen dinsdag zijn vaste mannenkletsavond, dus mam en ik waren samen. Wat hebben we genoten. Gehuld in mijn pyjama en oversized sweater- want bij je ouders kun je zo lekker jezelf zijn- stuit ik na wat gezap op de finale van Hollands Next Topmodel. Ik heb niets met de modellenwereld (mam en ik tikken allebei krap de anderhalve meter aan en stonden in de goede rij toen de overdoses rondingen werden uitgedeeld), maar ik vind het altijd mooi om te zien hoe de toch wat saai ogende meiden transformeren in iets heel bijzonders. Terwijl de sprieterige benen ons om de oren klapperen, neem ik nog een chippie. Ja, we nemen het ervan op deze meidenavond.

“Als ik zo’n kop trek voor een foto, dan zie ik eruit als een dooie vis”, hoor ik mam opeens mompelen en ik stik zowat. Diezelfde gedachten heb ik namelijk ook altijd. Ik heb wel eens geprobeerd om een selfie te nemen met getuite lippen en, naar mijn idee, ogen die een verhaal vertellen. Meestal ziet dat eruit alsof ik moet poepen. Terwijl we daar nog wat over door discussiëren, komen de make-up tips. Ah, dat is altijd nuttig. ‘Begin je dagelijkse make-up met een goede primer’, hoor ik de visagiste zeggen. Primer? Dat smeerde ik op de muur voordat we gingen sausen. Kennelijk kan dat ook op je gezicht. Had ik die emmer nog beter even kunnen bewaren. ‘Voor een healthy glow en een flawless skin is het belangrijk om…’ Oké ik haak af. Dit is niet mijn ding. Ik moet er niet aan denken om deel uit te maken van zo’n vleeskeuring en elke dag volgebaggerd te worden met een laag plamuur of uren bij de kapper te zitten voor een kapsel dat ik vanzelf heb als ik met nat haar ga slapen. Bovendien ben ik niet elegant te slaan.
Ik denk ineens terug aan mijn bruiloftsvideo. Pap leidt me naar het prieel op het strand en ik stamp op mijn hakken naast hem richting mijn aanstaande. Ik zie eruit als een boerin die de bus moet halen. Om te huilen. Hakken en ik zijn sowieso geen goede vriendinnen. Met hakken kan ik niet hard lopen en ik heb kennelijk altijd haast.

Moeders heeft zich inmiddels maar gericht op de dansende mannen. Los van het feit dat ik dat wel altijd wat mieterig vind, ziet het er inderdaad geweldig uit. De afgetrainde wasbordjes lachen ons toe en ik kijk dan ook liever naar hen dan naar de meiden die met chagrijnige koppen op klompen over de catwalk zwalken.

Een Doutzen look-a-like wint de wedstrijd. Het was niet mijn favoriet. Ik ging voor de net-een-beetje-anders-griet. Een eigen stijltje, brutaal en mooi op een geheel afwijkende manier. Zij werd derde.

Ik heb echt niets met de modellenwereld en kennelijk ook geen verstand van wat mooi is. Maar volgend seizoen zitten we er weer klaar voor hoor! Afzeiken is namelijk zo lekker als je eigenlijk enorm jaloers bent op die prachtige lijven en aangeboren elegantie….

Marga, november 2016
Geschreven voor www.hoevrouwendenken.nl