Wandelende tas

Ik heb geen tassenfetish. Ik heb maar één tas en dat schijnt voor een vrouw best bijzonder te zijn. Ik doe niet aan tassen die passen bij mijn outfit. Overigens hou ik ook niet heel erg van schoenen kopen en worstel ik me nog steeds door paaschocolade van 2012 heen, dus misschien ben ik wel geen echte vrouw.
Die ene tas moet dan wel een mooie zijn. Een goede, degelijke en vooral grote tas waarin alles past wat ik eigenlijk niet nodig heb, maar wel persé bij me wil hebben. Zo’n grote Mary Poppins bag waar ik in theorie ook best een schemerlamp mee zou kunnen nemen.
En omdat ik die tas elke dag meezeul en er nogal wat kilo’s spullen in vervoerd worden, moet deze degelijk zijn. En dat betekent: van leer. Ik vond mijn nieuwste schatje in een leuk, klein winkeltje in de stad. Stralend lachte ze me toe. Bruin en soepel leer en genoeg vakjes om al mijn spulletjes gesorteerd in op te bergen. Ik was op slag verliefd… en blut. De shopmiddag was met deze aankoop ook meteen voorbij.
Op de terugweg bij Vriend in de auto bleef ik maar naar mijn tas kijken en kreeg ineens een visioen van de bijpassende reistas waarover de verkoopster in de winkel sprak. Nadat ik het merk via mijn telefoon op internet had opgezocht, viel mijn oog op de productbeschrijving: ‘Fraaie tas van het soepelste kalfsleer.’ Wacht, wat? Kalfsleer??? De tas op mijn schoot veranderde op slag in een schattig kalfje dat me met bruine kijkers liefdevol aankeek. In gedachten zag ik een moederkoe worstelen om haar kind op de wereld te zetten. Ze beviel van mijn tas.
Ik deelde mijn hersenspinsels met Vriend. Die reageerde laconiek.
‘Schat, je loopt op koe, je zit op dit moment op koe en zelfs het dashboard is van koe.’
Waarom weet hij het altijd nog een graadje erger te maken? Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan dat de bank waarop ik dagelijks zit, ooit geboren is en rondgewandeld heeft. Nu raak ik dat beeld niet meer kwijt.
Ik ben nog steeds blij met mijn mooie tas. Maar als ik had geweten dat hij van kalfsleer is gemaakt, dan had ik hem niet gekocht. Mijn tas heeft niet eens de kans gekregen om van het leven te genieten. Ik laat hem dan nu maar de wereld zien, bungelend aan mijn schouder.

Marga, december 2016
Geschreven voor http://www.hoevrouwendenken.nl