Gisteren ontstond er tumult op Facebook. Een uitspraak in de zaak waarin een gastouder een baby zo hard heen en weer geschud heeft dat het kindje ’t niet heeft gered.
Afschuwelijk, voor alle betrokkenen. De gastouder hoorde gisteren vier jaar cel tegen zich eisen en Facebook ontplofte.
“Vier jaar is te weinig!”
“Ze moeten dit monster levenslang opsluiten.”
“Ze moet gemarteld worden en nooit meer daglicht zien.”
Zomaar een greep uit de veroordelende reacties van mensen die, veilig achter hun computer, een paar zinnen tikken en blijkbaar nooit de fout in zijn gegaan. En ik snap het. Als het mijn kind was geweest dat ik, in het volste vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt, achtergelaten had in de fatale handen van mijn gastouder, dan weet ik ook niet wat ik had gedaan.
Maar het is mijn kind niet en dat geeft me de vrijheid om wat breder te kijken. Want stel hè, stel dat het niet een gastouder was, maar de moeder van het kindje. De moeder die, gebroken door slaapgebrek en het dagenlange huilen van haar kind, een verkeerde beslissing neemt. In plaats van weglopen, hulp inroepen of iemand bellen, wat ze had moeten doen, schudt ze haar kind heen en weer in de hoop het voortdurende gejank te doorbreken. Zou zij op dezelfde manier worden veroordeeld?
2004
Mijn zoon, prematuur geboren en na vijf weken ziekenhuis eindelijk thuis, huilt al dagen onafgebroken. Ik krijg hem niet stil. Mijn partner krijgt hem niet stil. Alles hebben we geprobeerd. Nog maar een flesje, nog maar een speentje, schone luier, eindje rijden, wandelen, lief praten, zingen, boos worden, alles! Radeloos maakt het me. De hormonen komen uit mijn oren, de emoties maken me zwak. Als nieuwbakken moeder ben ik onzeker. Nog net een beetje meer omdat de doctoren in het ziekenhuis niet anders zeiden dan dat hij zo tevreden was. Hij sliep rustig, deed het goed. Wat doe ik fout? Waarom kan ik mijn kind niet troosten? Overdag ben ik alleen, mijn man is aan het werk. Jankend zit ik naast mijn kleine zoon. Ik zou hem wel door elkaar willen rammelen. Een kussen op zijn gezicht willen drukken om hem even stil te krijgen. Eventjes maar… een uurtje of zo, zodat ik wat kan slapen. Zodat ik het allemaal wat beter aan kan. In plaats daarvan bel ik mijn moeder. Ze past een dag en een nacht op en ik voel me erna als herboren. Ik ben weer fris, kan weer nadenken en zoek op internet naar informatie over huilbaby’s. Een inbakerdoek biedt uitkomst. De rust keert terug. Toch is me dat knakmomentje altijd bijgebleven. Iedereen kan, mits lang genoeg getergd en door dagenlang slaapgebrek, knappen. Ik maakte de goede keuze. Riep hulp in, omdat ik dat kon. Omdat ik een vangnet heb. Helaas hebben velen dat geluk niet.
Nee, dit was geen moeder, dit was een gastouder. Een hopelijk uitgeruste gastouder, die niet onder invloed van hormonen flipte. Een gastouder van wie je mag verwachten dat zij de rust bewaart. Iemand die beter weet en, zo oordeelde ook de rechter, van wie je mag verwachten dat zij de gevaren van schudden kent. Maar dit is ook een gastouder die ongetwijfeld niet aan haar dag begon met de gedachte: ‘vandaag ga ik een kind vermoorden’. Gastouder word je niet omdat je een hekel hebt aan kinderen. De gastouders die ik ken, verzorgen de kinderen alsof ze eigen zijn. Wat ging er mis op dit fatale moment? Waren alle kinderen die ochtend vervelend? Had ze zorgen of een slapeloze nacht achter de rug? Het blijft gissen. Wat we wel weten is dit: deze vrouw ging hopeloos de fout in en verdwijnt voor vier jaar achter de tralies.
Het is niet genoeg, het is nooit genoeg. Ik begrijp de emotie achter dit alles. De ouders van het kleine meisje krijgen nooit meer hun dochter terug. Maar wat lost een celstraf op? Vier jaar zal deze gastouder doorbrengen in opsluiting. Ze wordt uit de maatschappij gehouden. Waarom? Is zij een gevaar voor zichzelf of anderen? Het artikel zegt niet waarom ze deed wat ze deed. Is ze psychisch niet in orde? Waarom krijgt ze dan geen hulp in plaats van celstraf? Het vonnis is doodslag omdat ze beter had kunnen weten. De straf die daar bij hoort, heeft ze gekregen.
Fouten moeten worden bestraft volgens ons rechtssysteem. Ik twijfel eraan of celstraf in dit geval het juiste vonnis is. Pak haar licentie af en laat deze vrouw nooit meer voor kinderen zorgen. Geef haar de hulp die ze nodig heeft, maar sluit haar niet op.
Deze vrouw heeft al levenslang gekregen…
Ook verschenen op HoeVrouwenDenken
Readmarga 