Groter

De deur staat op een kiertje en ik loop voorzichtig naar binnen. Je ligt uitgespreid in bed, in volle lengte en ineens verbaas ik me erover hoe groot je bent geworden. Mijn gedachten dwalen af naar vroeger en je ledikantje. Je lag er zo lekker geborgen in, omringd door spijlen en ingepakt in een dichtgeritst slaapzakje die ook nog eens ingestopt zat aan je voeteneinde. Het voelde veilig, zo dicht bij papa en mama en je was nog te klein om de boze buitenwereld een blik waardig te keuren. Verdriet bestond niet, tenminste niet van het soort dat je hart raakt. Huilen deed je als je honger had of dorst of als je je zomaar even alleen voelde. Piekeren was niet nodig en je hoofdje maakte zich nog nergens druk over. De tijd is vertreken en veel te snel werd je veel te wijs en te groot.
Dit grote bed waarin je nu nog zoveel ruimte over houdt is vergelijkbaar met de wereld waarin je nu leeft. Hij is te groot voor je. Je bent nog steeds klein, maar de kinderlijke onschuld begint er al af te gaan. Je veiligheid moet je nu uit papa óf mij halen, we zijn er nooit meer tegelijkertijd. De school is geen plek meer voor alleen plezier, er moet geleerd worden en je werkt er hard voor. Tegelijkertijd leg je je hiermee een druk op je smalle schoudertjes, je wilt het te graag allemaal goed doen. Ik heb je al zo vaak proberen te leren dat hard werken nog lang genoeg kan, maar je wilt het niet anders dan zo. Dat je er soms van wakker ligt, baart me wel zorgen.
Je bent op zoek gegaan naar je eigen identiteit en dat is niet altijd even makkelijk. Toch juich ik van harte toe dat dit gebeurt, want je bent lange tijd een meeloper geweest. Je vormde jezelf naar de mensen om je heen, wilde iedereen plezieren en kwam veel te weinig voor jezelf op. Nu je zelf ook in de gaten hebt dat dat niet is wat je wil, sla je een beetje door met een soms brutaal, tegendraads en onrustig jongetje tot gevolg. Het komt wel goed uiteindelijk, daar heb ik alle vertrouwen in. Je hebt deze zoektocht nodig om te ontdekken hoe je je eigen wereld vorm wilt geven.
Het voelt raar voor me. Lange tijd was ik je wereld, samen met je vader en bepaalden wij hoe je dagen eruit zagen. Nu bepaal je steeds meer zelf. Het is een natuurlijk proces van loslaten, maar voor ons allebei zo ontzettend nieuw..

Ik sta een tijdje naar je te kijken, kniel dan naast je neer en druk een zachte kus op je warme voorhoofd. Je lippen trillen even.

Te groot voor je ledikantje, te klein voor je grote bed. Er komt een moment dat het bed je past, op dat moment past de wereld om je heen ook weer wat beter. Het is lastig deze “wal en het schip” fase. Ook voor je moeder…

Marga, 18 april 2013

Geschreven voor http://www.mommyonline.nl