Beter een goede buur…

Na het verlaten van mijn vertrouwde buurt kwam ik in een totaal ander deel van de stad terecht. Daar zag ik best een beetje tegenop.  De buurt en wijk stonden bekend als “volks” en ondanks dat mijn huis staat in het goede gedeelte was ik toch benieuwd of ik zou kunnen aarden.

Tijdens een gigantische klusdag waarop ik met vriendin Simone mijn plinten aan het schuren was, ging de bel. Aan de deur stonden twee onbekende vrouwen. “Nee hè, Jehova”, dacht ik nog even, tot mijn blik viel op een enorme mand met planten die ze bij zich hadden.  “Welkom in de buurt”, klonk het vrolijk en meteen sprongen de tranen in mijn ogen. “Wat ontzettend lief”, kon ik nog net stamelend uitbrengen en liet de beide vrouwen binnen.  Tijdens een kopje koffie  vertelde ik kort de reden waarom ik was verhuisd en ontdekte ik dat ik mijn twee overbuurvrouwen op bezoek had. Nog nooit had iemand zoiets liefs voor me gedaan en het warme welkom was precies wat ik nodig had in die moeilijke tijd.

De winter kwam en,  ik blogde er al eerder over, mijn huis had geen CV, slechts een gaskachel in de woonkamer. Op een avond stond de buurvrouw weer op de stoep. Nu met een elektrische deken.  “Dan kun je tenminste een beetje slapen” en weer kon ik van dankbaarheid nauwelijks een woord uitbrengen. Ze was werkelijk verbaasd dat ik het zo geweldig vond dat ze daar spontaan mee aan kwam zetten.

Mijn naaste buurvrouw is op zijn zachts gezegd geen doorsnee vrouw.  De kakkers uit mijn oude buurt zouden haar hebben nagestaard op straat en ik waarschijnlijk ook. Lange leren jas, vol in de tattoo’s en net iets te strakke kleding.  Maar het is werkelijk het liefste mens van de wereld.  Met de avondvierdaagse stond ze er ook voor mijn kleine man, met de WK spaarde ze posters bij de supermarkt voor hem en tijdens de warme maanden gaf ze ongevraagd tijdens mijn vakantie de planten water. Ze geeft me het gevoel dat ik altijd bij haar terecht kan en dat is zo waardevol. Don’t judge a book by it’s cover…

Vandaag was best een zware dag. Weer werken, een zeer vervelend gesprek aan het eind van de middag, rennen en vliegen naar de tandarts, het ging allemaal niet vanzelf. Net als ik rillend van de kou en opgekropte emotie in een deken met de kachel op 10 op de bank zit, gaat de bel.
De overbuurvrouw staat op de stoep met in haar handen een bosje bloemen.  “Gewoon om je op te vrolijken omdat het zo tegenzit voor je.” Weer ben ik sprakeloos en kan nog net uitbrengen dat ze niet half weet hoe welkom dit is op deze dag en hoe enorm ik het waardeer. Ze zegt nog dat het maar een kleinigheidje is, maar lieve buuf, het is zoveel meer.

Sinds ik hier woon hebben de mensen hier in de straat me ongemerkt al door heel veel dingen heengeholpen en waren ze er altijd juist op de momenten dat ik zin had om een potje te janken. En ondanks dat ik ze laatst zelf ook heb bedankt met een bosje tulpen kan ik niet genoeg zeggen hoe waardevol ze zijn.

Daarom hier, een ode aan mijn buren!

Marga, 25 augustus 2014