Opa

Gek hoe dat werkt met generaties. Voor mij is het nauwelijks voor te stellen dat mijn moeder ooit een klein meisje was. Voor Thomas voelt het vreemd dat ik ooit een opa en oma had. Hij kent die mensen niet en kan zich niet voorstellen dat ik als klein meisje bij opa op schoot zat en ook een kleinkind was. Zoals hij nu een kleinkind is.
Ik had een opa en twee oma’s. De andere opa stierf veel te jong, al ver voor mijn geboorte. Van de twee oma’s zat er eentje in een tehuis. Zij was de wereld, en dus ook mij, al vroeg vergeten. Aan de andere twee heb ik mooie en warme herinneringen. Logeerpartijen en lange wandelingen naar de eendjes en de geitjes met oma, spelen met de pot met centen bij opa. Helaas heb ik van allemaal al veel te vroeg afscheid moeten nemen. Wat had ik ze graag mijn prachtzoon laten zien. Ze zouden zo trots zijn geweest.

Ik zei een paar dagen geleden tegen mijn moeder dat ik nog vaak aan ze denk. Het gemis gaat nooit helemaal over. Prompt dezelfde week kijken mijn ouders dia’s met de kleinkinderen. Ze wilden graag ons ‘vroeger’ zien. Mijn nichtje stuurt me foto’s van het projectiescherm zodat ik een beetje kan meegenieten. Alle foto’s toveren een glimlach op mijn gezicht. Mijn zwangere moeder, wat was ze jong, foto’s van het hele gezin en knuffelen met mijn grote zus. Bij de laatste foto die ze stuurde viel ik even stil.

Woorden zijn ook overbodig…