Hoe het ook had kunnen gaan

Vakantie (zon)dag versie twee. Voor iedereen die geen zin heeft in romantisch geleuter.

We hadden maar één dag weekend samen en zaterdagavond was het, omdat je de tijd was vergeten en liever in het zonnetje bleef zitten, laat voordat je bij me was. In mijn uitgelubberde huispak dat ik had aangetrokken na het feestje waar ik die middag was geweest, lag ik op de bank te pitten toen je er eindelijk was. Mijn make-up was inmiddels uitgelopen over mijn wangen en toen ik opstond flubberde er een stuk buik over de rand van mijn tijgerroydonders. “Ga dan ook gewoon slapen mens”, snauwde je liefdevol en terwijl ik mezelf moe naar boven sleepte, trok jij beneden je eerste biertje open.

Vanmorgen vond ik je op de bank in de woonkamer met om je heen een verzameling lege bierblikjes. Zuchtend raapte ik de rommel bij elkaar terwijl jij iets mompelde over dorst en ontbijt. Omdat ik geen zin had in ruzie zweeg ik maar weer, trok een paar boterhammen uit de vriezer en bakte wat eieren met spek. Die vonden, samen met een emmertje koffie,  snel de weg naar je maag. Ik kreeg met moeite een bakje havermout met kwark weg. De in rap tempo strakker zittende Roy deed me ook weer beseffen dat ik er, sinds ik jou ken, niet slanker op ben geworden.
De zon scheen buiten en ik had behoefte aan ontsnapping uit de bedompte lucht in de kamer. “Zullen we gaan wandelen”, stelde ik voor en tot mijn grote verbazing wilde je wel mee. “Nemen we die haarbal ook mee en dan zullen we eens kijken of dat luie kreng een keer wil zwemmen”, zei je. Ik wisselde een blik van verstandhouding met onze bang aangelegde labrador die spontaan haar staart liet hangen.

Aangekomen bij de plas sleurde je onze hond mee het water in en ik keek vanaf de kant met angst en beven toe.  Omdat ze niet anders kon, zwom ze met snelle slagen terug naar de kant en de veiligheid van mij. Uitzinnig van blijdschap dat ze weer vaste grond onder haar voeten had, rende ze rond in het gras. Ik lag op mijn rug, keek naar de lucht en vroeg me voor de zoveelste keer af vanaf wanneer ik zo hartverscheurend ongelukkig was geworden.

We wandelden terug naar de auto, jij sacherijnig en vloekend omdat je spijkerbroek nat was geworden. Thuis wilde je meteen weer aan de drank, want ‘dat had je wel verdiend’. “Je maakt er toch wel even wat lekkers bij hè liefje”, vroeg je poeslief en voor ik het wist hadden we samen een hele bak chips en drie worsten naar binnen geharkt. Lijnen moet dan morgen maar weer. Een half uur later lag je in het zonnetje met open mond te snurken. Ik voelde me ook moe. Moe van het proberen het je naar de zin te maken en moe van het negeren van het gevoel dat deze relatie ook weer op niets zou uitlopen. Omdat ik gek werd van je gesnurk ging ik boven even op bed liggen. Stemmen van buiten verstomden en werden uiteindelijk opgenomen in een diepe slaap.

Ik werd wakker toen je me door elkaar rammelde omdat je honger had. Ik weekte me met moeite los van mijn bed en ging naar de keuken. Daar knutselde ik snel een sterke bak koffie in elkaar als tegenhanger van de hoeveelheid alcohol die je alweer had genuttigd. Ik zette het eten in de magnetron en toen de ‘ping’ klonk vielen precies de eerste druppels.

Na het eten wandelde ik met ons meisje nog even naar de haven. Het regende keihard, maar het kon me niet schelen. Ongelukkiger kon ik me toch niet gaan voelen. Toen ik thuis kwam deed ik nog even de afwas en toen was het tijd voor je om te gaan.

Na een onhandige knuffel kwam er godzijdank eindelijk een eind aan deze zondag en ging je weer op weg naar je eigen huis. Ik zette alle ramen en deuren open en liet de frisse lucht binnen. De waarheid trof me als de bliksem.

Ik ben zo ontzettend klaar met jou. Je verpest mijn hele leven en ik heb er schoon genoeg van.

Wij eindigen hier….

Marga, 30 mei 2016