Categorie: Liefde

Geplaatst in Liefde, Songtekst

Blijf bij mij

Gepost op door readmarga

Je maakt de dagen zo licht om te dragen
En de nachten zo lang want ik kan niet meer slapen
Ik zou nog zoveel willen zeggen
Maar heb alles al zo vaak gezegd

Blijf tot de zon je komt halen bij mij
Want wat het leven zo mooi maakt
Gaat meestal veel te snel voorbij
Wees niet bang dat het fout zal gaan
Want alleen is er ook niet veel aan
Dus blijf bij mij

En waar het schip ook strandt, mijn schat
We zien het wel
Want ik wil alleen maar dat je bij me blijft

Je maakt de dagen zo licht om te dragen

CIMG3293.JPG

~Paul de Leeuw~

Geplaatst in Edwin, Liefde

Wat een geluk

Gepost op door readmarga

De hele zaterdag rende je je benen onder je kont vandaan voor me. Boodschappen tillen, hapjes maken, drinken verzorgen en mijn verjaardagsvisite voorzien van een lekkere maaltijd. Voor 15 man koken in mijn iniminikeukentje; je draaide er je hand niet voor om. Super gezellig was het, mijn 38e verjaardag vieren met familie en naaste vrienden. Ik kon genieten van hen omdat jij de rest regelde. Af en toe een glimlach en een knipoog die zei: “geniet maar schat, ik regel het wel.”

Vanochtend werd ik gewekt met een kop thee en een stuk fruit, we genoten van een heerlijke lazy sunday met veel knuffelen,  praten over de verbouwing  (natuurlijk) en lijstjes maken van alles dat nog moet zodat ik mijn hoofd een beetje leeg krijg. We hebben heerlijk de drukte uit ons hoofd gewandeld in het bos met ons harige kind, tegelijkertijd dromend van de nieuwe keuken en houtkachel.

Nu kookte ik voor jou en we genoten van ons laatste uurtje samen voor je weer in de auto sprong voor de lange rit terug naar huis…

Het huis en mijn hart voelt intens leeg als ik de voordeur weer sluit, het speelgoed van Beach weer opruim en neerplof op de lege bank. Na nog wat dom vermaak op tv besluit ik met een boek in bed te duiken.

Ik stuit op een lief briefje op mijn kussen waarin je me bedankt voor het heerlijke weekend. En ik denk alleen maar: “Jij bedankt schat! Dat je alles zoveel mooier maakt en zorgen altijd kleiner lijken als jij bij me bent. Bedankt dat je me met alles helpt zodat ik optimaal kon genieten van mijn feestje. Bedankt dat het leven mét jou zoveel zonniger is.”

Als ik het dekbed terugsla ligt er een warme kruik aan mijn kant van het bed…

Mijn hart barst uit elkaar…

 

~Marga, 10 januari 2016~

Geplaatst in Kerst, Liefde

Nostalgie

Gepost op door readmarga

Dagen van drukte en gezelligheid liggen achter me. Fijne dagen vol licht, liefde en genieten van de familie. Mijn huisje was de afgelopen weken gehuld in mooie versieringen. Maar ondanks alle moeite om het gezellig te krijgen lukte het dit jaar slecht om in de kerstsfeer te komen. Misschien lag het aan het zachte weer buiten, of aan het feit dat ik al lange tijd bezig was ziek te worden.  Iets wat ontaardde in een flinke griep de eerste week van de kerstvakantie. Misschien was het het feit dat er alweer een jaar voorbij was gevlogen. Het was een roerig jaar, maar daarover later meer in het jaaroverzicht. Al die toestanden zorgden ervoor dat het jaar nog harder voorbij vloog dan anders.

Goedbeschouwd vliegt mijn leven eigenlijk al een hele tijd aan me voorbij.

Vandaag keken we op de 14e verjaardag van mijn nichtje even een paar filmpjes terug van vroeger. Filmpjes van het huwelijk van mijn zus en zwager en van het eerste jaar van mijn nichtje. Het staat me nog bij als de dag van gisteren dat ik een enorme leegte voelde toen mijn zus trouwde. Onze jeugd flitste die dag aan me voorbij. Ze droeg vanaf die dag een andere naam en ik was haar een beetje kwijt. Het is vreemd om te beseffen dat zij met een hart vol liefde samen met haar man de film kan terugkijken. Ik heb ook zo’n film en mijn held uit het Westen foto’s van zíjn dag. We staan er alleen niet samen op…. Wat voelen die jaren toch allemaal nutteloos soms. Gelukkig is er mijn mannetje. Een product van wat ooit was.

Ook bij de filmpjes van mijn kleine nichtje moest ik even slikken. Ik voelde me een beetje mama toen zij geboren werd en tijdens de keren dat we op haar mochten passen. Ze groeide met me mee als een deel van mezelf.  En nu stond er een veertienjarige griet op hoge hakken te kijken naar haar mini-zelf. Waar zijn in hemelsnaam die jaren gebleven?

Morgen gaan de kerstspullen weer terug in de doos en pak ik mijn tas voor een week Den Haag. En ondanks dat ik weet dat ik morgenavond weer in zijn armen lig, is de stilte die me nu omringt echt oorverdovend. De cadeaus zijn uitgepakt, het feest is voorbij en in plaats van samen nagenieten heb ik mijn kleine man afgeleverd bij zijn vader en is de grote man weer terug in zijn hometown.

Bijna een nieuw jaar. Als ik in dit tempo doorhobbel ben ik bejaard voordat ik het weet. Mijn vader zei op eerste kerstdag: ‘Ik vind het zo verrekte zonde dat ik ouder wordt. De 70 begint al langzaam zichtbaar te worden aan de horizon. Ik ben nog lang niet klaar met alles wat ik nog wil doen.’ Dat dat ineens een issue wordt raakte me wel. Hoeveel tijd heb ik nog? Ik hoop dat hij die tijd nog krijgt maar niemand van ons kan dat met zekerheid zeggen. Wie weet hoe lang we nog kerst met zijn allen kunnen vieren? De tijd vliegt en vliegt en ik wil alles zo graag vasthouden. Alle herinneringen aan mijn kleine baby, mijn eigen jeugd en alle fijne momenten die ik beleefde met alle mensen van wie ik hou. Maar ik vergeet al veel…

Terwijl de top2000 langzaam aftelt en er zoveel nummers uit mijn jeugd voorbij komen, tikt het laatste uur van derde kerstdag 2015 langzaam weg. Ik geniet nog even intens van de lichtjes in de boom en denk dankbaar terug aan de geweldige dagen met mijn familie. De liefde voor hen en samen proosten op het afgelopen jaar, was wat deze kerst weer een juweeltje maakte.

Ik heb genoten!

Waarom voel ik me nu dan toch wat verdrietig?

 

~Marga, 27 december 2015~

Geplaatst in Liefde, Mama, Thomas

Samen sterk

Gepost op door readmarga

Toen je een baby was stond ik soms wel tien minuten onafgebroken naar je te kijken. Naar je kleine knuistjes boven de dekens, je mooie mondje en je blonde krulletjes. Ik luisterde hoe je ademhaalde. Een prachtig geluid, zeker omdat je daar vlak na je geboorte vaak mee ophield. Ik zat naast je op de grond en keek door de spijlen van je ledikant naar je slapende snoetje.  Alle zorgen, pijn en verdriet vielen tegelijkertijd van me af én kwamen op me af. Niets was meer belangrijk en tegelijkertijd was juist álles belangrijk omdat jouw geluk afhankelijk was van mij…van ons..
Toen je naar een groter bed verhuisde ging ik nog vaak zomaar naast je zitten. Hele gesprekken voerde ik in gedachten met je over alles wat me bezig hield en alles wat ik voor jou wenste. Al het mooie en goede in de wereld en niets dan liefde. Ik wilde dat ik al die wensen kon laten uitkomen.

De jaren verstreken en sinds een paar jaar zijn we met zijn tweetjes met een andere grote liefde op afstand. We doen het goed samen. We eten alleen wat we lekker vinden, doen waar we zin in hebben, zitten samen aan de keukentafel als ik teken en jij je huiswerk maakt en we vinden elkaar in humor en soms ook verdriet. We kijken samen tv, dicht tegen elkaar aan onder een deken. Als jouw hand in de mijne verdwijnt, dan voel ik dat er geen groter geluk bestaat.

Wij twee.

Er is veel veranderd in ons leven en er zal nog veel meer veranderen. Één ding is de afgelopen jaren niet veranderd. Elke avond sta ik naast  je en kijk hoe je ligt te slapen. Ik trek je dekens recht, aai over je haar en fluister dat ik van je hou. Heel soms geef je in je slaap zacht antwoord. De volgende dag weet je echter niet meer dat ik er was.
Wat ben ik zielsgelukkig dat jij me mama hebt gemaakt. Ik draag die titel met trots en liefde. Niets ter wereld is belangrijker dan jij. En ik vecht als een leeuwin om je te beschermen zolang ik kan.

Slaap zacht, grote kleine kerel. Ik kruip in het bed in de kamer naast je en hou de wacht. Wij samen kunnen alles aan.

Ik hou van jou.

♡Mama♡

image

Geplaatst in Angst, Den Haag, Edwin, Geluk, Liefde

Beren

Gepost op door readmarga

Ik heb tegenwoordig een berenbos in mijn hoofd. Ze lopen niet alleen op de weg, maar denderen kriskras overal tussendoor. Nu de toekomst in een andere stad met grote stappen dichterbij komt, zijn de beren in mijn hoofd zich aan het vermenigvuldigen. Naast een intens verlangen naar een ‘eindelijk samen’, lig ik met enige regelmaat wakker van een bonzend hart en een verlammende angst. Waar begin ik in godsnaam aan? Ik verbrand, bij gebrek aan een schip, mijn huis, baan, familie en vrienden en verkas met mijn mannetje naar de andere kant van het land. En nét op het moment dat ik de beren een rotschop heb verkocht, betrap ik mijn mannetje met natte oogjes en een filmpje van zijn kleine zusje. Dan gloeit het schuldgevoel in mijn borst omdat ik deze puur egoïstische keuze nu toch maak. Ik heb jaren gewacht om de overgang voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, maar wordt het ooit wel écht makkelijk?

En dan zie ik hem. Op het moment dat hij mijn blik vangt en mijn wangen nog steeds gaan gloeien van trots en liefde, houden de beren zich koest. Ze stoppen met brullen en uithalen en rollen zich op en kruipen tegen elkaar aan op een zacht stukje mos. Alle angsten en zorgen vallen weg op het moment dat hij me in zijn armen neemt en fluistert dat het goed komt. Diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft. Dat een huis slechts onderdak is, een baan een schijnzekerheid biedt en je familie in je hart altijd dichtbij is. En anders op slechts een paar uur rijden afstand. We hebben al zo ontzettend veel hobbels overwonnen, de kleine man en ik en steeds weer bewezen dat we er bovenop komen. Waarom zou dat nu dan anders zijn, gesterkt door iemand die zoveel van ons houdt…

Ik zou zo graag eventjes vooruit kijken naar later. Tom en Mar in de grote stad. Dat ik niet meer verdwaal en hij gewoon fluitend naar school gaat, naar zijn vrienden. En dat ik een leuke baan heb en stressvrij de prachtigste stukken schrijf. En dat mijn boek eindelijk af komt…

Samen in ons huisje, gewoon gelukkig en alle beren terug daar waar ze vandaan komen.

Tommie, weet dat jouw geluk altijd belangrijker is geweest dan het mijne, vanaf het moment waarop ik je eerste kreetje hoorde toen je mijn lichaam verliet. Ik hoop dat je me zal vergeven dat ik nu mijn eigen geluk achterna ga. Dat ligt daar, bij hem.

We redden het wel samen. Dat weet ik zeker…

 

~Marga, 21 april 2015~

Geplaatst in Edwin, Liefde

Mijmeren

Gepost op door readmarga

image

“Kun je het je voorstellen?”
“Wat schat?”
“Nou, dat er een moment komt dat ik niet weg hoef op zondag. Dat we niet rond vier uur al moeten opletten dat we op tijd gaan eten omdat het anders te laat wordt. Dat ik niet de helft van mijn spullen vergeet omdat ik toch weer te laat ben en moet rennen.”
“Ik kan me dat zelfs heel levendig voorstellen moppie. Het lijkt me heerlijk dat we gewoon altijd bij elkaar kunnen slapen. En ook op zondag een wijntje kunnen drinken omdat niet één van ons nog moet rijden. Dat het weekend ineens een hele avond langer is.”
“Ja geweldig! En dat jij dan op maandag uit je werk komt en ik die dag nog vrij was. En dat het huis dan lekker schoon is en de was in de tuin hangt en het eten op staat. En dat jij dan snuivend boven de pan hangt om te kijken wat voor nieuws ik nu weer heb gefabriceerd.”
“In onze nieuwe keuken!”
“Ja! Met onze supersonisch zes-pits gasfornuis.”
“En dat ik dan vraag hoe laat het eten klaar is omdat ik natuurlijk eerst moet douchen.”
“Dat het dan op zomaar een maandag ook ineens gezellig is omdat we na het eten naar het strand wandelen met Beach en Thomas en daar een bakkie doen. En we nog even buiten zitten als Thomas naar vrienden is of al in bed ligt.”
“Gewoon zomaar belachelijk gelukkig omdat we samen zijn.”
“En geen afscheid meer.”
“Geen afscheid meer!”
“Schat?”
“Ja lief.”

“Je moet gaan….”

Marga, 25 januari 2015

Geplaatst in Edwin, Geluk, Liefde

Volmaakt

Gepost op door readmarga

Zaterdagochtend. Ik word wakker van de gierende zeewind rond het huis, tast naast me, vind een lege plek en glimlach dan. Ik hoor je scharrelen door het huis, het geborrel van de waterkoker en nageltjes van ons harige kind die achter je aan trippelt. Spinnend rek ik me uit. Als in een romantische film ben ik heerlijk in je armen in slaap gevallen gisteravond. Na een week alleen moeten slapen was het gevoel van jouw huid tegen mijn blote rug al genoeg om me naar dromenland te sturen. Veilig en warm en zonder zorgen sliep ik in. Helaas werd ik niet als in de film wakker met een fantastisch kapsel en strak in de make-up. Een vluchtige blik in de spiegel zegt me dat ik het vanochtend niet van mijn uiterlijk moet hebben. De deur gaat zachtjes open. Naakt stap je binnen met een kopje thee en koffie, een grote grijns op je gezicht. “Goedemorgen schoonheid”, zeg je blij en ineens voel ik me mooier dan al de Bold  and the beautiful karakters bij elkaar. Wat ben ik gelukkig en tevreden. Ons hondje rolt zich op aan het voeteneind  op de grond, de kleine man ligt nog met zijn tablet in bed en jij kruipt nog even heerlijk tegen me aan. Het weekend is nog twee dagen lang en de gedachte aan de zondagmiddag stellen we tot dat moment uit.

Volmaakt geluk in deze eerste weken van het jaar. Meer hebben we niet nodig….

Marga, 10 januari 2015