Ze had de dokter gebeld, want hij was al een paar dagen niet lekker. Benauwd op de borst, kortademig. De 2 grote stoelen stonden naast elkaar voor het raam. Ze waren eigenlijk te groot voor de kleine ruimte, maar ze zaten zo lekker en ze waren een herinnering aan het leven dat ze hadden geleid voordat ze zorg nodig hadden.
1 Stoel was leeg, in de andere zat zij. Hij lag in bed, de dokter was met hem bezig. “Hij is echt heel erg ziek en gaat hard achteruit. Ik weet niet of hij de nacht wel zal halen.” Ze zuchtte even. 60 Jaar waren ze getrouwd, onafscheidelijk al die jaren lang. Hij overleed nog diezelfde nacht, de stoel naast die van haar bleef leeg. Een half jaar later zocht ze hem weer op.. Daarboven..
Ik onderdrukte een snik en zette de televisie uit. Jij lag al boven in ons bed. Zoveel dromen en verwachtingen die we allebei deelden en waar nog maar zo weinig van over was. Gezonde kinderen, een elftal kleinkinderen en een flinke dosis gewoon geluk. We zouden elkaar nooit pijn doen, we zouden voor elkaar zorgen in ziekte en gezondheid, we zouden nooit tegen elkaar liegen, we zouden elkaar nooit teleurstellen… en toch is het allemaal gebeurd. We zouden altijd samen blijven en samen oud worden. Het was een simpel uitgangspunt. Waarom is de weg daarnaartoe dan zo vol van hobbels, moeilijkheden, gevaren en verleidingen gebleken. Waarom klinkt het ‘wij blijven altijd samen’ zo simpel maar blijkt dat nou juist in de praktijk zo moeilijk te zijn. Ik weet niet meer wie wij zijn, onafhankelijk van elkaar. Jij zit daar, ik zit hier en van samen is al zo’n lange tijd geen sprake meer. Ik wilde ook die oude stoelen, ik wilde ook de gedeelde herinneringen, ik wilde ook het jij en ik..
Nu wil ik alleen het ik…
Op weg naar een nieuwe toekomst
Marga, 2011
Readmarga 