De ochtend…

6.45, De wekker gaat… Heerlijk, deze is nog niet voor mij… Ik voel halfslapend hoe mijn echtgenoot uit bed sluipt en zachtjes de deur achter zich sluit. Ik heb nog een half uur zalige doezelrust in het vooruitzicht… Ik zak langzaam weg… voor 5 heerlijke minuten…
Papaaaaaaaah, ik kan mijn sloffen niet vinden…
Sssst, mama slaapt nog…
OH JA DAT WAS IK VERGETEN PAPA!
Mamma slaapt dus niet meer… die is inmiddels klaarwakker. Zucht.. Hoe lang heb ik nog…
Toch nog 20 heerlijke minuten warm onder mijn dekbedje.. Ik hoor de regen roffelen op onze schuine dakramen…
Ik krul me nog even op en zak weg in een soort van droom…
Een droom waarin ik gestommel hoor op de trap en het kraken van het laminaat op de overloop, daar waar we waterschade hebben gehad…
Godgloeiende.. hoe laat is het…Kunnen jullie nou niet voor 1 keer gewoon zach…
Shit, ik moet er nu ook uit…
T. is inmiddels voorzien van brood en melk en ik stommel met dikke ogen richting keuken.. Onderweg kom ik langs de spiegel in de gang.. Een weinig hoopgevend beeld kijkt terug. Nee hè, tis weer zo’n dag…
Na het wegwerken van mijn ontbijt en wakker worden met de Backyardigans op Nick jr stommel ik weer terug naar boven. Waarom voelt half 8 opstaan tegenwoordig als midden in de nacht… De klok is nog niet eens terug gezet (vooruit met voorjaar, terug in de winter) en het is nu al zo donker.. Jesses, dit gaat alleen nog maar erger worden… Ik voel hoe de winterdepressie nu al een plekje aan het veroveren is…
Gelukkig kan ik in de winter wakker worden met de kunstmatige zon en vogels van mijn Wake-up light… Krijg ik tenminste nog een beetje het lentegevoel.
In de douche steek ik mijn kop onder de kraan en plens het ijskoude water in mijn gezicht. Heerlijk weer lang haar, föhnen hoeft niet meer, dus ik hoef er weinig aan te doen. De wallen zijn inmiddels weer tot normale proporties geslonken en ik zie er weer enigszins ongekreukt uit. Lang leve het vrouw zijn en ik eer elke ochtend degene die make-up heeft uitgevonden.
Na een beetje rommel op mijn gezicht lijkt het weer wat.
Ik kus manlief een goede dag en kleed me aan.
Inmiddels heb ik ook T’s kleren naar beneden gegooid en wacht in spanning af hoe binnenstebuitenachterstevoren de creatie vandaag is geworden.
Eenmaal beneden word ik blij verrast… Alles zit bijna op de goede plek… Ik hoor een monoloog aan over de ontdekking dat sokken geen linker en rechter hebben, maar dat je wel goed op moet letten dat de hak niet aan de bovenkant zit.. Dát heeft de juf me geleerd..
Fijn schat, mama is nog een klein beetje duf, dus ik heb eigenlijk bijna niet, of eigenlijk helemaal niet, goed geluisterd…
Gelukkig maakt dat voor T niet uit, die heeft de cursus ‘hoe zie ik of ik mijn publiek nog wel boei’ nog niet gehad. Heerlijk kinderen…
Ik hijs het hele zooitje in de auto.. Mijn tas, die van T met fruit, brood en drinken, geld voor de overblijfjuf, een boek omdat het kinderboekenweek is en jip en janneke spullen omdat het jip en janneke week is naast de kinderboekenweek, de boekenbas met het leenboek van school die je een week mag houden om voor te lezen en alle presentatiespullen voor de ateliermiddag die ik deze middag houdt op mijn werk. En dan nog vragen mensen me waarom ik elke dag 5 euro parkeergeld betaal en niet gewoon met de trein kom…
Anyhow, we komen keurig op tijd in de klas, T zoekt zijn stoeltje en we gaan samen even puzzelen of wat bouwen.. 15 Minuten totale rust en ontspanning, een hoogtepunt van de dag. Als de bel gaat sta ik al op het schoolplein want ik wil graag wegrijden voordat iedereen hetzelfde plan heeft. En ik heb om 9 uur een vergadering, dus ik moet op tijd zijn.
In de wijk rij ik bijna een paar klaarovers omver, slalom ik om de volgeladen fietsen met moeders en kinderen en negeer ik wéér bijna de 30 km zone… Ik ben hier al eerder bekeurd, dus tandje terug maar.
Over de snelweg is al lang geen optie meer sinds de N50 en de file een innige relatie zijn aangegaan…
Binnendoor dus maar. Tot halverwege gaat het lekker voorspoedig. Opeens staat het stil… De regen komt met bakken uit de lucht en mijn ruitenwissers kunnen het bijna niet aan… Er zal er wel weer 1 te laat geremd hebben.. Ongelukken zijn hier echt aan de orde van de dag.
Gelukkig had ik haast…
Ik besluit mijn Stephen Covey (7 Habits of highly effective people) training even op te roepen… Gaat het sneller als je je druk maakt, als je je opfokt? Lost de file op als je zit te vloeken en te tieren? Of kun je beter je energie sparen en gewoon afwachten… De keuze wat mij betreft is gevallen op het vloeken en tieren om daarna te besluiten dat Stephen toch wel gelijk had en het écht niet sneller gaat.
Zucht… ik kom weer mega te laat…
Ik zet een muziekje aan en kijk naar wat er om me heen gebeurd. De lucht is bijna zwart. Ik zie mensen voorovergebukt gehuld in een regenpak tegen de wind in trappen en realiseer me dat het altijd nóg beroerder kan. De persoon staat niet in de file.. dat dan weer niet.. Maar ik zit lekker droog binnen en heb mijn lievelingsmuziek aan… Ik zing wat mee en maak in mijn hoofd plaatjes van mijn omgeving. Remlichten, auto’s die schuifelend vooruit gaan, ruitenwissers die heen en weer zwiepen, bomen die nu al schudden om hun natte bladeren kwijt te raken… Het is herfst en het is te zien.
En ik kom echt mega te laat…
Als ik het klokje op mijn dashboard 9 uur zie aangeven ontspan ik wat.. Op tijd komen is geen optie meer.. Ik sms mijn projectleider dat ze maar zonder mij moeten beginnen.. Het is niet anders…
Eigenlijk is dit gevoel ook best lekker.. Ik heb nu de tijd… en schuifel langzaam met de meute mee richting kantoor.
Als ik langs het ongeluk kom krijg ik kippenvel… Twee kapotte auto’s en de regen die neerklettert op de onfortuinlijke eigenaren… Ik voel me even maf gelukkig dat ik het niet ben.. Ik zit droog, ik heb mijn muziekje en mijn kindje zit veilig op school.
Wie maakt me wat eigenlijk, dan kóm ik maar te laat…
Ik parkeer de auto bij kantoor en loop met mijn schrijfmap en mijn armen vol met spullen naar binnen… 10 Mensen kijken me aan met een je-bent-te-laat-blik… En ik? Ik kijk met opgeheven hoofd terug… Ik ben een werkende moeder, er stond file, ik heb mijn best gedaan en ik ben te laat… Deal with it!

Marga, 2010