Hij stond in de supermarkt in de rij. Zijn boodschappen zaten in het mandje wat voor hem op de grond stond en zijn blik dwaalde af naar de drukte om hem heen. Kinderen zeurden, ouders zuchtten en de kerstversiering aan het plafond maakte het een nog hysterischer geheel. De rij voor hem werd maar langzaam korter. Karren vol met boodschappen vulden de rij, de kassamevrouw scande en de kassa piepte onafgebroken. Mensen wachten ongeduldig op hun beurt.
Zijn gedachten dwaalden af naar de tijd dat hij één van hen was. Zijn jongste zoon in het stoeltje in het karretje, zijn dochter´s handje in de zijne. De kar gevuld met de kerstboodschappen en twee weken vakantie in het vooruitzicht. Hij voelde weer de blijdschap die hij destijds had gevoeld. Samen warme chocolademelk drinken bij de kerstboom, de blije kindergezichtjes bij het openen van de cadeautjes… Het leek allemaal alweer zo lang geleden.
“Meneer, spaart u ook airmiles?”… De stem van de kassamevrouw bracht hem weer terug in het heden. “Nee dank u”, mompelde hij, terwijl hij de diepvriespizza in zijn plastic tasje stopte.
“Prettige feestdagen meneer”…. Hij bedankte haar, wenste haar hetzelfde, maar wist ook dat de feestdagen voor hem niet prettig meer waren.
Toen zijn kinderen in een ander land wilden studeren had hij hen alle goeds gewenst. Zijn vrouw had er veel verdriet van gehad, maar hij vond dat ze moesten doen wat hen gelukkig maakte.
En ze hadden elkaar, zijn grote liefde en hij. Daar kwam niets of niemand tussen. Hij verheugde zich op een lang leven samen. Een jaartje moest hij toen nog voordat eindelijk zijn pensioen begon. Ze hadden er lang op gewacht. Hun hele leven hadden ze zuinig aan gedaan, niets teveel uitgegeven. Als zijn werkende leven ten einde was zouden ze gaan genieten.
Op reis, samen, maar ook vaak op bezoek bij de kinderen. Dat was er nog steeds veel te weinig van gekomen. Hij wilde zoveel, met haar, zijn vrouw.
Toen hij op een ochtend wakker werd van de wekker die maar bleef afgaan werd hij kwaad op haar omdat ze de wekker niet uitzette. Hij gaf haar een duw om haar tot actie aan te zetten.
Er volgde geen hand die een klap gaf op de snoozeknop. Ze werd niet wakker…
Alle plannen die ze hadden, alle toekomstdromen die ze samen deelden, ze werden hem wreed ontnomen die nacht dat zij besloot te gaan. Hij voelde zich in de steek gelaten en nog altijd machteloos woedend op haar omdat ze hem niet had gewaarschuwd. Ogenschijnlijk kerngezond ging ze die avond ervoor naar bed, zette zoals altijd de wekker en viel in een diepe slaap die nooit meer op zou houden.
Waarom?
Het was nu 10 jaar geleden, maar hij had er nog altijd geen vrede mee.
Nu had hij eindelijk het leven wat hij zo graag wilde. Hij hoefde niet meer te werken, hij had zeeën van tijd. Maar niemand om die tijd mee te delen. Niemand om de kerst mee te vieren.
In stilte benijdde hij de gezinnen die lachend naar huis terug liepen, op weg naar gezellige feestdagen samen… Hij had spijt dat hij niet eerder van zijn leven was gaan genieten. Altijd alles maar uitstellen in de veronderstelling dat ze nog tijd genoeg hadden. Had hij toen maar geweten wat hij nu weet…
“Hoe lang nog voordat ik haar achterna ga en we eindelijk weer samen zijn?”
Marga , januari 2009
(Gebaseerd op de man met de diepvriespizza die op kerstavond in de rij achter me stond en een collega die vorig jaar plotseling in zijn slaap overleed, een paar maanden voordat hij met pensioen zou gaan…)
Readmarga 
Wauw kippenvel!