Soms

Soms word ik helemaal gek van je.. Omdat je er altijd bent.

Altijd alles mét elkaar, het sleutelwoord is samen. Soms krijg ik daar de kriebels van. Dan wil ik wegrennen, uitbreken uit het keurslijf wat ze ‘huwelijk’ hebben genoemd. Soms wil ik gewoon alleen zijn, doen waar ik zelf zin in heb. Zelf bepalen hoe, met wie en wanneer ik er zin in heb. Weg gaan als ik die behoefte voel, eten wat ik wil en wanneer ik dat wil en niet gebonden zijn aan de regels die horen bij het huwelijk en het principe van ‘eeuwige trouw’.

Af en toe kijk ik van een afstand naar ons leventje en dan kan ik een ‘is-dit-het-nou’ gevoel niet onderdrukken. Dan stel ik mezelf de vraag of ik gelukkig ben en moet mezelf het antwoord schuldig blijven. Had ik niet vreselijk elk weekend in de kroeg moeten hangen om te kijken of ik nog in de markt lig? Had ik niet elke week een andere vent moeten uitproberen om zeker te weten dat ik de goede heb gekozen? Had überhaupt het vergelijkingsmateriaal niet wat ruimer moeten zijn?

Soms ben ik jaloers op de vrijgezellen in mijn omgeving. Wat heerlijk als je gewoon kunt doen waar je zin in hebt en af en toe gewoon lekker alleen bent. Wat super als je gewoon op dinsdagavond “wijvenseries” kan kijken zonder gemopper of gezap in de reclame. Geweldig om aan niemand verantwoording af te leggen als je weer eens later dan gepland thuis komt…

Maar dan is daar zo’n moment… dan ik na een zware week werken ’s avonds laat naar huis rijd en denk aan mijn lief die op me wacht. Een troostende warmte waar ik vermoeid tegenaan kan rollen. Die de volgende dag mijn schouders masseert en een bad laat vollopen. Iemand die ook van me houdt als ik make-uploos en in pyjama op de bank hang en me opwarmt als het koud is. Iemand bij wie ik volledig mezelf kan zijn. Iemand die me zonder woorden begrijpt die me door en door kent en al mijn tekortkomingen met de mantel der liefde bedekt.

Soms hou ik zielsveel van je.. Omdat je er altijd bent.

Marga, 2010