De buurman is ermee begonnen. Kreeg het ineens op zijn heupen… En ik kwam onschuldig langs. Even mijn zinnen verzetten, even praten en lachen. Daar zat hij, in alle rust aan tafel. Voor hem een plakkaat ondefinieerbare stukjes die zijn plek nog moesten vinden in het grote raamwerk voor zijn neus. Typerend voor de manier waarop ik me op dat moment voelde. Een basis met losse kleine stukjes die er wel zijn, maar nog niet in elkaar passen.
Ik schoof aan, zei verder niet veel en vroeg hoe het ging. “Ik zoek het stukje wat hier moet”: zei hij en automatisch vlogen mijn ogen over de gekleurde stukjes karton die op tafel lagen. Een grijs stukje met een beetje rood, niet makkelijk tussen al die grijze-met-een-beetje-rood stukjes vrachtwagen die er lagen. Na een tijdje turen zag ik iets wat het kon zijn en met een triomfantelijk gebaar drukte ik het stukje op zijn plaats. Er waren geen woorden meer nodig… Het onbeschrijfelijke gevoel van het zachte klikje waarmee het stukje puzzel paste. Paste alles maar zo makkelijk in elkaar…
Vanaf dat moment was mijn nieuwe verslaving geboren. De volgende ochtend prijkten er op mijn tafel thuis een arsenaal gekleurde stukjes karton. Wat een heerlijke uitdaging, gedachteloos stukjes in elkaar passen. Voor mij ontstond stukje bij beetje een prachtige afbeelding van alle denkbare disneyfiguren…
Ik vond een stapeltje Mickeydelen die al door mijn (inmiddels eveneens verslaafde en net als ik op zoek naar een rustgevende bezigheid echtgenoot) bij elkaar gelegd waren. Handig! De grootste ruzie kreeg ik toen hij thuis kwam en ontdekte dat ik “zijn” Mickey in elkaar had gezet. Ik kon het ook niet goedmaken met de mededeling dat er ook nog een Minnie was en dat hij die dan wel mocht doen. Mickey staat stoer en prominent als tovenaar in het midden, Minnie draagt een prachtige roze jurk, maar staat wel een beetje in een hoekje en is een stuk kleiner.. Tja, een echt goede ruil was het natuurlijk niet.
Verslaafd waren we inmiddels wel. Voor het ontbijt werd er nog even gepuzzeld en ’s avonds na het eten tot het donker werd. 1000 kleine stukjes vonden hun weg naar hun uiteindelijke bestemming. Dat wil zeggen in ons geval 998, want de grootste nachtmerrie van een verslaafde puzzelaar werd werkelijkheid bij ons, we mistten twee stukjes!!!! Verschrikkelijk. Ik heb koortsachtig de stofzuigerbak (modern apparaat zonder zak) uitgeplozen, maar het mocht niet baten… Het is niet anders, Minnie (weer die Minnie) zal door het leven moeten met een halve hoed en in de wateren bij Zuid-Afrika prijkt ook een gapend gat.
Net zo’n gapend gat als wat ontstond na het afronden van onze puzzel…Het was zo’n therapeutische tijdsbesteding…Een puzzel die af is is maar even leuk om naar te kijken, maar eigenlijk ligt hij vooral erg in de weg.
De buurtjes waren echter inmiddels net weer aan een nieuw project begonnen, dus gewapend met babyfoon en een zak chips schoven we aan bij een nieuw disneyavontuur. Na het afmaken van het welbekende raamwerk begon een ieder aan een eigen klein project. “Ziet er nog iemand stukken dalmatiër?”, “Ik zoek de borsten van Assepoester”, “ik heb hier wel borsten, maar volgens mij zijn die van Ariël”, “ik mis nog een stukje van die k*tteigetje”, “ein-de-lijk heb ik de arm van pinokkio gevonden”, “als iemand een blauw stukje ziet met een stukje roze en een geel puntje dan wil ik die graag hebben”… Urenlang werd er niets meer gezegd dan de meest onzinnige vragen om ledematen, stukjes blauw, groen of geel, hoofden, haren, neuzen en ogen. Er werd gezucht als hét stukje niet gevonden werd, euforisch gejuicht als dat wel het geval was en genoten van de heerlijke onzinnige tijdsbesteding.
Geen moeilijke gesprekken, geen wereld- of relatieproblematiek, geen crisis, geen zorgen… Gewoon vier dertigers die een disneypuzzel maken… Hoe simpel en gezellig kan het zijn.
Marga, september 2009
Readmarga 