Ode aan haar

17 Was je toen je onverwacht je vader verloor. Op zijn verjaardag notabene. Het cadeau wat je hem wilde geven onuitgepakt op tafel. Hij zakte zo onderuit, 47 jaar.. Zijn begin en zijn einde op dezelfde dag. De lp die hij niet meer kon uitpakken werd later gedraaid op zijn begrafenis.
Je was net verliefd geworden. Die man werd je grootste steun en liefde. Hij zou ook nooit meer weggaan. Wel sleepte hij je mee naar een dorp op de Veluwe.. Overplaatsing, zo ging dat in die tijd.. Je werd gelegerd waar je nodig was. En zo liet je je moeder achter en je twee broers en zus om met hem mee te gaan..
Het werd een zware tijd.. Met je brabanste accent vonden mensen je maar raar. En een katholiek in een gereformeerd dorp was ook al niet bepaald welkom. Je kreeg onderdak bij mensen die het beste met je voor hadden en je liefde kocht een hond voor je om je te beschermen omdat je van de 52 weken per jaar er 40 alleen zat in je huisje in het bos. Eigenlijk was je bang voor die hond, maar hij beschermde je wel.. Er werd getrouwd en al gauw kwam er een dochter die voornamelijk de eenzaamheid moest verdrijven. Er werd verhuisd en een tweede dochter kondigde zich aan. Een beetje onverwacht, niet gepland, maar wel zeer gewenst. Toen sloeg het noodlot wederom toe. Je broer, vermoeid van het vele werken en het verbouwen van het huis viel in slaap achter het stuur en reed zichzelf dood tegen een boom.. Nog altijd heb je een hekel aan de Citroën DS alias ‘Snoek’ omdat een andere auto hem wellicht beter had beschermd. Je zat zo ver weg van alles en iedereen. Kon nauwelijks een steun zijn voor je geliefden en zat met twee kleine meisjes aan de andere kant van het land. Je had verschrikkelijk veel verdriet en ook je lief verloor zijn beste maatje. Hij was nog maar 30.

Voor die twee kleine meisjes ben je er altijd geweest. Een moeder waarop vriendinnetjes jaloers waren. Altijd lief, altijd gezellig, de deur stond altijd open.. Je eigen leven ben je in die jaren gaandeweg verloren. Je gaf alleen maar. Stond voor iedereen klaar en in de eerste plaats voor je gezin die dat wat te weinig waardeerde en zag.

Soms moet je eerst zelf moeder worden om dat in te zien..
Een aantal jaren geleden werd jouw jongste meisje zelf moeder. Toen gingen er wel wat lampjes branden bij haar. Ze maakte dezelfde fouten, leerde van het voorbeeld wat jij haar had gegeven en kreeg diep respect voor de wijze waarop jij je moederrol altijd hebt ingevuld.

Trots is zij, je jongste dochter, op alles wat je in de afgelopen jaren voor haar hebt betekend, zeker toen zij in het leven zelf het nodige te verwerken kreeg.. Je stond er weer met raad en daad, lieve woorden en heel veel kopjes thee.

Lieve mam, ik hou van jou. Ik zeg het je vaak en ik zeg het nu ook hier. Omdat je een ereplaats verdient.

Marga, 18 mei 2012