Bomenhemel

Hij stond, met zijn ouders, broers en zussen, ooms, tantes, neefjes en nichtjes in een prachtig bos, gezellig samen, dicht bij elkaar. Als klein scheutje was hij hier neer gezet. “Groei maar hard en doe goed je best”, zei die aardige meneer nog. En dat deed hij. Lente na lente, herfst na herfst en wat winters. Hij werd groter en groter, groeide en bloeide, voelde zon, regen en sneeuw op zijn naalden en zijn leven was goed. Tot die ene noodlottige dag.

Zijn vader had hem er al voor gewaarschuwd. Elke winter weer werd het spannend. Want papa had gezegd: “als het koud wordt jongen, dan komen ze sommigen van ons halen. Kijk de andere kant op als de mensen komen met de grote zagen, het is geen prettig gezicht”.
Die winter was zijn vader aan de beurt, evenals zijn moeder en grote broer. Zoals zijn vader had voorspeld kwamen de mensen. Met brullende zagen maakten ze een eind aan het leven van zijn ouders en van vele anderen. Ze werden weggevoerd, ver bij hem vandaan en hij had geen idee waar ze gebleven waren. Het duurde echter niet lang voordat hij daar zelf achter zou komen.

Het werd lente, zomer en weer herfst. Met het vallen van de bladeren en de dalende temperaturen nam zijn angst toe. Zijn vrees werd waarheid. Met een rechte incisie en een korte, scherpe pijn was het gebeurd. Opeens zag hij de wereld van een andere kant. Het duister bleef echter uit. Opgelucht constateerde hij dat hij nog leefde.
Met een heleboel anderen vertrok hij op een grote kar. Wat een avontuur, waar ging hij heen?
Hij zag het allemaal niet meer zo goed, omdat ze iets om hem heen hadden gewikkeld. Het knisperde en hield hem droog, maar het was behoorlijk krap en zijn takken, die altijd wuifden in de wind, zaten geplet tegen zijn stam. Met geweld werd hij op een bult gegooid bij een groot gebouw. Er stonden mensen met rode neuzen, mutsen en dikke jassen. Één ervan kwam naar hem toe gelopen met iets scherps in zijn handen. Hij verwachtte weer een scherpe pijn, maar er gebeurde iets anders. Het krappe spul werd doorgesneden en zijn takken spreiden zich weer. In volle glorie stond hij daar, tegenover een grote man en een klein meisje. “Die is mooi papa, die wil ik hebben”, hoorde hij het kleine meisje zeggen en hij gloeide van trots. Hij was mooi! De meneer van het grote gebouw stopte hem ergens in en aan de andere kant kwam hij er weer in iets straks uit. Dit keer duurde het echter niet lang. Na een kort ritje werd hij ergens naar binnen gedragen. Wat was het hier warm en gezellig. Hij werd weer rechtop gezet en bevrijd uit zijn krappe jasje. En toen werd het pas echt mooi.
Hij kreeg lampjes en kleurtjes, er werden dingen aan zijn takken gehangen en er werd iets op zijn hoofd gezet. Hij zag er prachtig uit. Dagenlang was hij het middelpunt van de aandacht en hij genoot. Maar hij kreeg het ook warm, te warm en hij had een ondraaglijke dorst. Hij voelde dat er steeds meer naalden naar de grond dwarrelden en hij snakte naar water en naar koude grond. Net toen hij zich bedacht dat hij het niet heel veel langer uithield, werden alle mooie dingen van hem af gehaald. De spulletjes verdwenen, hij werd weer zichzelf. “Oh”, dacht hij blij, “nu kan ik weer terug naar het bos waar ik weer water krijg, buitenlucht en zon, zodat mijn naalden weer kunnen groeien.”

Hij ging weer in de auto, en hij glimlachte. “Misschien zie ik papa en mama straks weer”. De auto stopte en hij werd eruit getrokken. Voor hem doemde een groot vuur op. Het laatste wat hij zag was een paar nichtjes en neven. Hij vloog door de lucht en toen werd alles zwart…

En daarom heb ik dus een kunstboom.

Marga, december 2012