Opegroeid in een klein veluws dorpje heb ik altijd weinig benul gehad van het leven en de drukte in de grote stad. Wij hadden 1 café, 1 buslijn, 1 winkelcentrum en ik groeide op met de bescherming van het “ons kent ons”. Ik voelde me altijd wat verloren in de grote stad en had altijd het idee dat iedereen er daar voornamelijk op uit was om mijn tas te jatten. En dus liep ik er nooit echt rustig.. Bovendien raakte ik altijd de weg kwijt.
En dan word je verliefd op een hagenees en na verloop van tijd verpand je ook je hart aan zijn geboortestad… Ik doe hier boodschappen, weet de weg en voel me meer en meer thuis. Dat voelt bijna stoer. Ja joh, ik woon regelmatig in Den Haag.. Jazeker, dicht bij de Keunigin..
Vorig jaar zomer kreeg ik een fiets. De kust is 10 minuten lopen, maar op de fiets ben je er binnen een paar minuten. En omdat die fiets hier toch staat moest het er vandaag maar eens van komen: op de fiets naar mijn vriendin.. Opgegroeid in hetzelfde dorp woont ze nu hier, in dezelfde stad, op fietsafstand.. Dat laatste vertelde ze me, want ik had werkelijk geen flauw idee hoe ik er moest komen. Maargoed, dat mocht de pret niet drukken. Dik in de jassen en dassen waagden de kleine man en ik ons vandaag in de haagse fietsjungle..
Man, man, man…
De dorpse muts in de grote stad. Geen idee waar ik heen moest, met 1 hand aan het stuur, in de andere de navigatie. Naast me een slingerend mannetje op zijn eigen fiets, midden op de fietspadloze “grote weg” met trambanen all over the place.. Gelukkig stopten er zo nu en dan wat vriendelijke automobilisten om ons over te laten steken anders stonden we er nu nog. Mijn hemel wat een kamikazeonderneming.. En dat met een fietstocht van slechts tien minuten. Zo voelde het niet..
Na de gezellige bijklets met lieve Miran mochten we het geheel nog eens andersom gaan doen. Nu zonder navi, maar met uitleg van haar en dat ging wonderwel probleemloos. Ik ging er bijna stoer bij kijken..
Ja hoor, ik fiets hier en hoor hier. Wij zijn hier gewoon thuis… Niks spannends aan..
(Maar kan iemand die trams even stilhouden totdat we weer thuis zijn alsjeblieft, dat lijkt me wel zo veilig..)
~Marga, 22 februari 2013~
Readmarga 
Ik voel een heel eind met je mee. Het dorp waar ik opgroeide had zelfs geen winkelcentrum. Noodgedwongen op de fiets van de kruidenier, slager en dan naar de bakker allemaal aan een andere kant van het dorp. Dus fietsen kon ik al. Rest heeft toch wel even geduurd voor ik het onder de knie had, Nu al jaren blij in onze provinciehoofdstad.
Haha Jan, dan weet je wat ik bedoel.. 🙂
Geweldig verhaal, maar leer een ding: nooit je voorwiel in een tramrails duwen. Dat doet au!
leuk verhaal hahaha: goed geschreven!!!
Een blog over ‘mijn’ stadje, ook wonend op loop/fietsafstand van het strand met de gesloten Pier, en opgegroeid in dezelfde stad maar het andere strand. Zonder Pier maar wel met dezelfde mooie zonsondergang. De trams zijn enorme monsters, maar wat heeft Den Haag een hoop mooie verborgen plekjes..
Ik ben echt verliefd op de stad 🙂