Dood en leven

Ik was moe. De dag had me al mijn energie gekost. Thomas had een vriendje mee te spelen en dat gaf mij rust. “Mogen we op de Wii mama”en ik dacht, dan heb ik mijn handen vrij, dus doe maar. “Mama gaat even liggen boven. Ik heb hoofdpijn en ben heel erg moe”. Terwijl ze elkaar beneden  achterna zaten op een circuit vielen boven langzaam mijn ogen dicht en ik dommelde weg…
Ik schrok wakker uit mijn halve slaap door keiharde sirenes. Het geluid kwam dichter en dichterbij en stopte toen. Een blik uit het raam zei me dat de ambulance was gestopt bij het huis van onze achterburen. Ik kende de mensen niet, had geen idee wie er in dat huis woont. Dat doet er op zo’n moment ook niet meer toe. In mijn hoofd vormde zich een plaatje van een man die een hartinfarct heeft gekregen. Hij zakte voor de ogen van zijn vrouw in elkaar. Het ene moment maakten ze plannen voor de komende vakantie, het andere moment veranderde hun leven in een hel. Er kwam een tweede ambulance, nu om de patiënt mee te nemen. Van waar ik stond kon ik niet zien wat er gebeurde. Ik moest trouwens toch voor het eten gaan zorgen. Arme man, ik hoop dat hij het haalt. Ik was er zo van overtuigd, ambulances horen bij oude mannen met hartinfarcten kennelijk.
De volgende dag loop ik langs het desbetreffende huis. Een grote roze slinger siert de gevel.

“Hoera het is een meisje”.

Het is weer eens bewezen, dood en leven, ze liggen dicht bij elkaar. Zelfs in mijn hoofd.

Marga, 15 juni 2013