Een goed (genoeg) doel

Het was mei 2005. Mijn zus belde me op mijn werk dat ze bevallen was van mijn neefje. Ik aarzelde geen moment, liet meteen alles vallen, riskeerde daarmee mijn baan en ging. De drang om haar te zien, hem te zien en te weten of alles goed was, was enorm.
Een kwartier later was ik bij haar. Ze lag nog op de verloskamer, bleek maar gelukkig. Ik kreeg een klein moppie in mijn handen gedrukt. Zijn vingertjes sloten zich om mijn vinger, zijn ogen gesloten en ik maakte een intens deel uit van zijn start op deze wereld.
Ik ben dat moment nooit vergeten. Het grote geluk dat ik er meteen kon zijn. Bij hem en bij haar.

Toen een lieve vriendin me vertelde dat haar zusje in verwachting was na heel lang proberen begreep ik meteen hoe het voor haar voelde. Haar zusje betekent net zoveel voor haar als mijn zus voor mij. Het grote verschil is dat haar zusje nog dáár is en mijn vriendin hier, ver weg van het land dat ze ooit in angst ontvluchtte en waar ze haar familie achterliet. Het gemis is groot, maar er is skype en telefoon en er zijn zomervakanties om samen te zijn, een luxe die sommige andere mensen die een familielid moeten missen, niet hebben.
Maar toch, toen diezelfde vriendin vertelde dat ze het financieel niet rond kon krijgen om bij haar zusje te zijn in de eerste weken na haar bevalling, brak mijn hart. Ik wist hoe belangrijk het voor haar was en het liet me dan ook niet los. Er moet toch een manier zijn om haar te helpen?
Met die gedachte fietste ik die dag naar huis. Ik ken zoveel mensen, als iedereen of een deel een euro doneert, dan is ze er toch? Mijn actie #helpvriendin werd die avond geboren. Ik deed op twitter een oproep en spontaan meldden zich mensen aan om te helpen. Mensen die mij niet kennen en mijn vriendin niet kennen, het was hartverwarmend. Natuurlijk moest ik heel vaak uitleggen wat mijn doel was en waarom ik het deed en ook de nodige negatieve reacties kwamen voorbij. “Bedelen is makkelijk, ga maar lucratieve dingen verzinnen om aan geld te komen.” Misschien hadden ze gelijk, maar zeggen ze dat ook tegen de collectant aan de deur? En daarbij, vragen mag, nee zeggen ook.
Nee ik bestreed geen honger, lostte het probleem in Syrië niet op en kon niet voorkomen dat er mensen sterven aan vreselijke ziektes. Ik probeerde met behulp van heel veel mensen een verschil te maken in het leven van twee vrouwen die in een bijzondere tijd bij elkaar willen zijn.
Ik riep de hulp in van collega’s en vrienden. Er werd oud ijzer en oude mobiele telefoons ingezameld en er waren eerlijke reacties “ik kan geen euro missen, maar wens je veel succes of goed dat je dit doet, maar ik vind het doel niet goed genoeg”.
Ik ben verrast, teleurgesteld, opgebeurd en afgebrand, maar het lukte! Binnen een week had ik na heel veel uren, mailen en bellen het geld voor het ticket bij elkaar.

Heel binnenkort stapt zij op het vliegtuig dankzij de onbaatzuchtige hulp van heel veel lieve mensen.
Iets in gang zetten is 1 ding, belangeloos meewerken is een tweede.

Hartelijk bedankt namens mij en mijn vriendin aan iedereen die zijn steentje bijdroeg in de vorm van bemoedigende woorden, retweets, blogs, mails en natuurlijk kleine en grotere bijdrages.

Dankzij jullie…!

Marga, 10 september 2013