Vijf dagen was je ver bij mij vandaan. Je speelde, lachte, beleefde en genoot in het andere gezin. Het doet me goed, de wetenschap dat je ook daar gelukkig bent. En toch, het is raar. Je maakt dingen mee waar ik geen deel van uitmaak. Je vertelt globaal hoe je dagen waren terwijl ik het liefst in detail alles wil weten. Je wilt het wel vertellen maar je weet het gewoonweg niet meer. En dat is logisch, ik vertel ook alleen dat wat er toe doet aan jou. Toen je uit school kwam klom je in mijn armen en we dansten samen door de kamer. “Je bent weer thuis”, riep ik blij en je liet me pas na een lange knuffel los. Met thee en koekjes praatten we bij. Jouw dagen op de camping en mijn dagen aan zee, bij hem en ons beestje. Het voelt raar om nu al bij te praten met je. Alsof het later is en je al op jezelf woont. En het raakt ook omdat het goed is. Dit is ons leven, het zonder elkaar zijn hoort er ook bij, net als het omschakelen. Na dagen kinderloos ben ik ineens weer volop mama. Koken, kindertelevisie en een repetitie overhoren. Briefjes van school en vergeet de twee euro voor de verjaardag van de juffen niet. Een extra knuffel voordat je gaat slapen, omringt door al je knuffelvriendjes.
Als ik ook naar bed ga loop ik nog even bij je binnen. Je ligt uitgestrekt met je armen boven je hoofd te slapen. Net als toen je klein was. De wereld om ons heen is veranderd, maar dit moment is nog net als vroeger.
Weer samen onder één dak.
Gemis van de één en weer compleet met de ander.
Ik ben zo blij dat je er weer bent.
Mama
Readmarga 
Mooi…… Xxx
Thnx
Dat dingen meemaken waar ik niet bij ben, dat vind ik het klootste van een scheiding.
Mooi stuk (weer).
Ja ik ook. Voor de rest is het goed. Maar dat gevoel… brrrr
Oh en thnx 😉
Ontroerend…
Dankjewel
Supermama!!!!
Een verhaal uit het leven gegrepen, ik denk dat veel mensen dit herkennen, het is ook gelijk een soort pijnpunt.
Dankjewel voor je mooie reactie
Graag gedaan mijn plezier (-;