Nachtmerrie

Ik had laatst een vreselijke nachtmerrie. Ik droomde dat ik te horen kreeg dat ik kanker heb. Uitgezaaide kanker waar ik uiteindelijk mijn leven aan zou verliezen. Hoeveel tijd ik nog had kon “men” niet zeggen, maar om het zekere voor het onzekere te nemen moest ik maar vast beginnen met afscheid nemen. En daar zat ik. Met wat vellen papier voor mijn neus een poging te doen om afscheidsbrieven te maken. Om de mensen om mij heen voor eens en voor altijd, zwart op wit, te laten weten hoe belangrijk ze voor me zijn. Behalve tranen, kreeg ik niets op papier… Mijn woede op mezelf maakte me wakker en ik werd overspoeld door een enorm gevoel van opluchting. Het was maar een droom, het is niet echt. Ik ga niet dood!

De rest van de nacht lag ik wakker, denkend aan jou. Een groot besef en een klap in mijn gezicht. Jij leeft in die nachtmerrie. Als je je ogen opent, dan gaat de nachtmerrie door en je wordt er nooit meer uit wakker. Je vecht je momenteel het leven door. Voor je jongens en voor al die mensen om je heen die van je houden. Diep respect heb ik voor de manier waarop je je vastklampt aan het leven ondanks het besef dat je uiteindelijk de strijd gaat verliezen. Uiteraard hoop ik ook dat “uiteindelijk” nog heel ver weg is. En omdat woorden vaak zo nutteloos zijn geef ik je deze steun in de rug en slinger die het net op. In de hoop dat de zorg dat je je jongens niet goed achterlaat snel kan worden weggenomen, je je kan richten op jezelf en genieten van de mooie dingen in de tijd die je nog hebt.

Lieve schat, je bent een kanjer!

Liefs
M.