Uitlaatklep

Heb ik eindelijk het sporten omarmd, krijg ik last van een blessure. Niet een kleintje in de categorie ‘even masseren en weer door’, maar een hele pijnlijke en langdurige.  Een golfelleboog. Nu is dat volkomen logisch aangezien ik dagelijks golf. Not dus. Ik heb zelfs nog nooit een golfstick (heet dat wel zo?) van dichtbij gezien. Een tenniselleboog kun je krijgen zonder te tennissen, ik kreeg het nog pijnlijkere broertje.
Het begon met een zeurende pijn waarvan ik dacht dat het wel weg zou trekken. Dat heb ik wel vaker als ik weer eens in een wilde bui de trap heb staan schuren met een te zware schuurmachine. Dan zeuren en kloppen mijn luie spieren een paar dagen en daarna kan ik verder. Maar dit bleef en werd steeds vervelender. Toen het me ’s nachts wakker ging houden bracht ik toch maar een bezoekje aan mijn huisarts. Die verwees me natuurlijk door. Ik zit momenteel middenin de therapie. Zelfs het sporten heb ik even moeten staken. Ik baal als een stekker natuurlijk.
Het enige lichtpuntje is dat het mijn linkerarm is. En ik ben rechts! Ik zou dus nog kunnen schrijven, iets waar ik altijd mijn hoofd leeg mee krijg. Nu is typen op mijn laptop ook een pijnlijke bezigheid dus ook dat kan ik momenteel niet. ( Ik typ dit met 1 vinger op mijn telefoon. Je moet er wat voor over hebben om mijn nieuwe uitlaatklep met jullie te delen. ;-)).

Want ja, het is gebeurd. Ik ben opnieuw verliefd. Nee, ik heb niet mijn held uit het Westen ingeruild voor een jonger strakker rijker ander exemplaar. Ik ben opnieuw verliefd op mijn kleurspullen.

“Kleuren? Dat meen je niet? Dat is toch voor kleuters?”. Ik hoor het je denken. Niets is echter minder waar. Hele hordes volwassenen duiken al sinds enige tijd in de mandalakleurboeken of leven zich uit op andere tekeningen. Niet omdat ze niks beters te doen hebben (misschien sommigen wel, maar dat terzijde) maar omdat ze net als ik zo heerlijk rustig worden van een stukje kleuren. Ik kan me helemaal verliezen in het uitzoeken van mooie kleurencombinaties,  daar een passende tekening bij zoeken en het stapje voor stapje verfraaien van datgene wat voor me ligt. Genieten met een grote G. Na mijn werk of andere drukke bezigheden en als mijn kleine man op 1 oor ligt gaat de tv uit, mijn lievelingsmuziek aan en begraaf ik mezelf in een tekening. Met elke stiftstreek ontstaat er ruimte in mijn hoofd en kan ik in plaats van piekeren weer gewoon nadenken. Ik zit tijdens vergaderingen ook altijd te tekenen. Als mijn handen iets te doen hebben, dan werkt mijn hoofd beter.
Feit blijft dat ik het sporten mis en niet kan wachten om weer te beginnen. Helemaal niet nadenken, uit mijn hoofd en in mijn lijf, heeft nog steeds wel mijn absolute voorkeur, maar dit is een goede tweede.
Een paar dagen geleden is mijn elleboog bewerkt met accupunctuurnaalden. Dat voelde zo goor als het klinkt. Maar… het lijkt te helpen. Ik heb dus goede hoop dat ik snel weer kan beginnen met bewegen. En dan daarna, moe maar voldaan en fris gedouched toch weer in de kleurboeken. Want die liefde geef ik niet zomaar meer op.

Marga, 22 oktober 2015