Tjilp

Omdat ik vanmiddag kijkers kreeg voor mijn woning had ik een drukke ochtend. Tuinen schoffelen, buitensporig groen weghakken en alles binnen natuurlijk fris en fruitig maken. Lekker de ramen open, frisse buitenlucht naarbinnen laten, je kent het wel. Tijdens het poetsen hoorde ik voortdurend een vogel heel hard tjilpen. Constant hetzelfde monotone tjilp tjilp. Knetter werd ik ervan. Waar ik ook was, buiten, in de woonkamer of op zolder, constant dat keiharde tjilp tjilp.

Na de poets, werken en een gezellig hapje eten kom ik vanavond moe maar voldaan weer thuis. Ik zet serieus één stap over de drempel en hoor het weer. De tjilp tjilp was inmiddels een TJILP TJILP! geworden en ik zag de slapeloze bui al hangen met dat £¥₩£@# geluid onder mijn slaapkamerraam. Ik ging dus op onderzoek uit.
Ik trok aan takken, rammelde aan struiken  en volgde het geluid… En ineens dacht ik, het komt van beneden. Ik kijk achter de loungeset en twee knipperende bruine ogen kijken terug.

*TJILP*

Een merel, klem achter mijn bank en daar zat hij dus al de hele dag vast. Hoeveel hongerig kindjes waren in de steek gelaten omdat deze mama of papa vast zat in mijn tuin? Ik bied daarom meteen mijn verontschuldigingen aan en schuif de set aan de kant. “Wat doe je hier nou lieverd, heb je ergens pijn?” De merel begint meteen hysterisch rond te fladderen, maar vliegt niet weg.
Hij hupst rond, tjilpt nog wat en gaat vervolgens als kattenvoer zitten wachten. No way dus! Niet in mijn tuin. Ik kwak een hand chiazaad naar haar toe (het enige wat nog enigszins als vogelvoer kan dienen) in de hoop dat dat wat kracht geeft. Deze merel is niet van de superfoods kennelijk, want ze beweegt geen milimeter en kijkt me aan alsof ik niet goed wijs ben. Gezien het feit dat ik op mijn knieën tegen een vogel zit te praten snap ik die gedachte wel. Terwijl ik haar sussend toespreek en volledig verliefd word op mooie bruine ogen, trek ik mijn telefoon uit mijn zak. Ik heb namelijk een missie: dit beestje eindigt niet in een kattenbek.

“Goedenavond dierenambulance, wat kan ik voor u doen?”

Net als ik mijn hele verhaal heb gedaan aan de uiterst lieve jongen aan te telefoon hupst mijn merel weg, de straat in. Ik blaat in de telefoon dat hij niet kan vliegen maar nu toch wegloopt. Hulde voor mijn gesprekspartner die niet alleen rustig blijft onder mijn hysterische relaas, maar het ook nog volkomen normaal vindt dat ik bel.

“Ik denk dat hij in shock was van het klem zitten en gewoon even op adem moest komen. Als hij geen zichtbare gebreken heeft, dan regelt de natuur het wel”, zegt hij sussend. Dat geloof ik dan maar. Ik zwaai nog even en terwijl er een kudde musjes zich tegoed doet aan het chiazaad neemt mijn merel met een luide *tjilp* afscheid van me.

Ik hoop maar dat hij heel snel wegvliegt. Ik heb mijn best gedaan. Maar helemaal gerust ben ik er niet op….

Marga, 27 juni 2016