November 2018
Je appte me. Dat het slecht nieuws was. Niets-meer-aan-te-doen-nieuws.
Nieuws in de categorie ‘nog maar beperkt de tijd om te genieten’.
Ik was op dat moment op vakantie, zat in het zonnetje aan het zwembad met mijn telefoon in mijn hand. Ik staarde naar mijn voeten, bungelend in het zwembad. Het was de duurste vakantie sinds tijden. Een paradijselijke plek. Geen mens te zien of te horen. Zo’n plek waar je heen moet als tijd heel kostbaar is en je nog even wilt genieten met degene die je lief is.
Eenmaal terug in Nederland ging ik aan het werk. Ik schreef de reisorganisatie een brief en vertelde jouw verhaal. Een verhaal dat, ook zonder dit nieuws, al niet zonder hobbels en uitdagingen was. En dat ik je zo ontzettend een mooie tijd gunde op een plek waar de tijd even stil kon staan. Het verhaal greep ze aan en ze kwamen ons tegemoet met een grote korting op de reis. Alleen geld voor de tickets moest er nog komen.
Dus schreef ik de manager van mijn oude afdeling en jouw huidige manager een mail of ik mocht proberen geld in te zamelen. Voor het restant van de reis, zakgeld, de taxi, verzekeringen en alles wat er nog meer bij kwam kijken. Dat mocht. Er volgde een bijzondere tijd van liefdevol contact met ex-collega’s en mensen die jou zo ontzettend het allerbeste gunden en meer dan bereid waren een steentje bij te dragen. Ik vertelde op mijn werk waar ik mee bezig was en er werd ook daar geld ingezameld.
Collega’s doneerden belangeloos geld voor iemand die ze niet kenden. Ze collecteerden zelfs bij hun familie en de sportverenigingen van hun kinderen. De taxicentrale was bereid de helft van het vervoer naar Schiphol gratis te verzorgen. Zelfs mijn nagelstyliste stopte wat ik haar betaalde terug in mijn hand met de woorden: “Geef maar aan je vriendin”. Binnen een week had ik het geld bij elkaar, was de reis geboekt, waren de verzekeringen geregeld en je vertrekdatum bekend. We hadden haast…
De daaropvolgende tijd was spannend. Zou je gezondheid niet te hard achteruit gaan, zou je wel voldoende kunnen loslaten als er zoveel te regelen viel? Want wat wilde je graag op vakantie met een rustig en leeg hoofd. De uitvaart geregeld, het ontwerp van de kaartjes in een vergevorderd stadium en de financiën op een rijtje. Het lukte grotendeels.
Op de dag van vertrek verrasten we je op Schiphol. We kwamen je uitzwaaien. De secretaresse van jouw afdeling die voortdurend de schakel was tussen mij en je werk, mijn lieve vriend en ex-collega die alles op verzekeringsgebied uitgezocht en geregeld had, en ik. We stuurden jullie tot in de puntjes ontzorgd op reis. Voor zover mogelijk dan. Je vertrok, samen met je man naar een plek waarvan ik zeker wist dat die je tijdelijk de nodige rust zou brengen.
Je hield me op de hoogte van je reis. De liefde, blijdschap en het geluk spatte uit de Whatsapp-berichtjes. Je voerde bijzondere gesprekken met de lokale bevolking, reed het eiland rond, verkende, zwom en lééfde! Meer zelfs dan iedereen bij wie het zwaard níét boven het hoofd hangt.
Na je terugkomst kwam er meer pijn, vermoeidheid en hordes mensen die je wilden zien. Nu het nog kan…
We weten niet hoe lang je nog bij ons bent, dus we besteden de tijd goed. Met een clubje vrienden werken we, samen met jou, jouw bucketlist af. Die is maar klein en met weinig grote wensen. Bescheiden, zoals jij. We hebben vrijwel dagelijks contact en lachen wat af. Over je uitvaart die vast gezellig wordt. “Jammer dat ik er niet bij ben, althans, ik lig in die kist, maar hoe gezellig is dat?” Je vindt het zo sneu voor ons dat we zo’n haast hebben om alles voor je te regelen. Ik grinnik dan dat ik het ook wel bloedirritant vind dat je doodgaat. Ik heb het er maar druk mee, al met al.
Je liet me je rouwkaart zien. Jouw naam in die context te lezen zorgde voor een brok in mijn keel. Ik kon ook even niet reageren. Je vroeg me wat ik van de tekst vond. Eigenlijk dekt het allemaal de lading niet. Want hoe vang je jou in een paar zinnen op een kaartje?
‘Dit toffe wijf is niet meer.’
Zij, die schijt had aan wat in de mode was en gerust in een zelfgebreide trui op het werk verscheen, omdat die “nou eenmaal ’t lekkerst zit”. Die rammelend met bakken zelfgebakken cake, plastic borden en bestek een vergadering onderbrak en zonder enige gêne aan iedereen begon uit te delen, de zwaar geïrriteerde blik van de voorzitter negerend.
Zij, die met mij het pensioenafscheid van een geliefde collega regelde en waarmee ik samen een dijk van een afscheidslied schreef. Die mijn auto leende toen ze er zelf nog geen had en die hem altijd volledig gepoetst en gewassen terugbracht met een doosje Merci in de deur.
Zij, die uren door kon bomen over konijnen. Die altijd bleef lachen, zelfs als er echt even niets te lachen viel.
Zij, die met haar weggaan een gat zal slaan in alles wat mooi en goed was.
Die vang je niet makkelijk in een paar woorden…
Tot de laatste snik en lachbui sta ik naast je en vieren we het leven. Je leert me, in deze bijzondere tijd, om elke dag te omarmen en niets meer als vanzelfsprekend te zien. Dát is wat je in ieder geval achterlaat.
Met dank aan:
Eliza was here
Taxi Kampen
Hallo Schoonheid
Collega’s gemeente Zwolle
Collega’s gemeente Den Haag
En hun familie en vrienden
Readmarga 
snif, prachtig geschreven ,sterkte
Dankjewel!