Categorie: Den Haag

Geplaatst in Den Haag, Thomas, Toekomst

Grote school

Gepost op door readmarga

Met je pap en mam naar je nieuwe woonplaats en mogelijke nieuwe school. Een paar lesjes proefdraaien met zomaar een groep leerlingen van een Haagse basisschool stond vandaag op het programma. Zij allemaal samen, jij alleen…

Wat was je zenuwachtig.  De spanning droop van je smoeltje. Wat wilde je graag dat papa en ik bij je zouden blijven tijdens de lessen. We deden het bewust niet om je niet ‘die ene vreemde uit een andere stad die ook nog zijn ouders bij zich heeft’ te laten zijn. We moesten je dit, hoe moeilijk ook, zelf laten opknappen. En dus liep jij met een groepje kinderen mee op weg naar je eerste lessen op de enorme school en liepen je vader en ik met een zwaar hart de school uit. Wat een raar gevoel dat dit misschien wel voor de eerstkomende jaren de plek is waar je je dagen doorbrengt. Een nieuwe school in een andere stad.

Na een bezoekje aan ons nieuwe huis, een snelle check van ‘project badkamer’ en een heerlijke lunch gingen we weer terug om je op te halen. Uiterlijk de boelkloedigheid zelve om je vooral maar niet te laten merken hoe spannend we het zelf vonden.

En toen dat moment, je kwam met je klas van de dag de trappen af… met een grijns van oor tot oor! Ik kon wel janken van opluchting. Je zag er zo blij uit en eenmaal bij ons kletste je honderduit. Over hoe je met je groepje de proeven en wedstrijd had gewonnen en hoe leuk het allemaal was.

Een stel opgeluchte ouders reden met een blij kind naar het werk van bonuspapa om daar ook nog even het mooie nieuws te vertellen. En na een bezoekje aan de bekende kipgigant (jouw wens en ach we maken er een feestje van) en flink wat fileleed zijn we nu eindelijk na een lange dag weer met zijn tweetjes thuis.

Wat bijzonder om dit zo met elkaar te beleven en wat was deze dag belangrijk voor ons allemaal. Je weet nu dat je je redt. Op een grote school, met alleen maar vreemden om je heen heb je je kranig staande gehouden. Zo trots!

Wat ben ik dankbaar voor deze geweldig mooie dag!

Een hele zorg minder….

 

~Marga, 10 november 2015~

Geplaatst in Angst, Den Haag, Edwin, Geluk, Liefde

Beren

Gepost op door readmarga

Ik heb tegenwoordig een berenbos in mijn hoofd. Ze lopen niet alleen op de weg, maar denderen kriskras overal tussendoor. Nu de toekomst in een andere stad met grote stappen dichterbij komt, zijn de beren in mijn hoofd zich aan het vermenigvuldigen. Naast een intens verlangen naar een ‘eindelijk samen’, lig ik met enige regelmaat wakker van een bonzend hart en een verlammende angst. Waar begin ik in godsnaam aan? Ik verbrand, bij gebrek aan een schip, mijn huis, baan, familie en vrienden en verkas met mijn mannetje naar de andere kant van het land. En nét op het moment dat ik de beren een rotschop heb verkocht, betrap ik mijn mannetje met natte oogjes en een filmpje van zijn kleine zusje. Dan gloeit het schuldgevoel in mijn borst omdat ik deze puur egoïstische keuze nu toch maak. Ik heb jaren gewacht om de overgang voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, maar wordt het ooit wel écht makkelijk?

En dan zie ik hem. Op het moment dat hij mijn blik vangt en mijn wangen nog steeds gaan gloeien van trots en liefde, houden de beren zich koest. Ze stoppen met brullen en uithalen en rollen zich op en kruipen tegen elkaar aan op een zacht stukje mos. Alle angsten en zorgen vallen weg op het moment dat hij me in zijn armen neemt en fluistert dat het goed komt. Diep van binnen weet ik dat hij gelijk heeft. Dat een huis slechts onderdak is, een baan een schijnzekerheid biedt en je familie in je hart altijd dichtbij is. En anders op slechts een paar uur rijden afstand. We hebben al zo ontzettend veel hobbels overwonnen, de kleine man en ik en steeds weer bewezen dat we er bovenop komen. Waarom zou dat nu dan anders zijn, gesterkt door iemand die zoveel van ons houdt…

Ik zou zo graag eventjes vooruit kijken naar later. Tom en Mar in de grote stad. Dat ik niet meer verdwaal en hij gewoon fluitend naar school gaat, naar zijn vrienden. En dat ik een leuke baan heb en stressvrij de prachtigste stukken schrijf. En dat mijn boek eindelijk af komt…

Samen in ons huisje, gewoon gelukkig en alle beren terug daar waar ze vandaan komen.

Tommie, weet dat jouw geluk altijd belangrijker is geweest dan het mijne, vanaf het moment waarop ik je eerste kreetje hoorde toen je mijn lichaam verliet. Ik hoop dat je me zal vergeven dat ik nu mijn eigen geluk achterna ga. Dat ligt daar, bij hem.

We redden het wel samen. Dat weet ik zeker…

 

~Marga, 21 april 2015~

Geplaatst in Den Haag, Edwin, Strand, Vooruitgang

Vrije zon-dag

Gepost op door readmarga

image

We beleefden weer een dag aan het strand en groeven ons een slag in de rondte. Samen maakten we een grote kuil vlak bij het water, want als je diep genoeg graaft loopt het vanzelf vol water. Dat scheelt een berg sjouwen. Van daaruit groeven we grote geulen om het water weer terug te laten stromen naar die oneindige plas. Ik hielp je, we werkten hard, maakten dammen en eilanden, ons watergeulenattractiepark werd groter en groter. Natte voeten, modderige broekspijpen en zand in ons haar… Twee blozende gezichten, licht gebruind door het eerste lentezonnetje. Genieten met een hoofdletter G, samen..
Teruggekeerd naar huis hebben we onze geliefde zee weer moeten achtergelaten, daar bij hem, de man van wie we allebei zijn gaan houden. Ons harde werk en onze voetstappen zijn weggevaagd door de vloed alsof het er nooit was.
Elke dag een nieuw begin, elke dag een schone lei. Lelijke en mislukte bouwwerken zijn geen probleem, want je hebt elke dag een kans om opnieuw te beginnen.

Met dit soort dagen stroomt er een grote vloedgolf door mijn leven. Het vaagt weg, strijkt glad en neemt mijn zorgen mee. Sommigen spoelen een dag later weer aan, maar anderen worden voor altijd door de zee meegenomen. Hoe vaak ik haar ook zie, ruik en hoor, ze verliest nooit haar magie.

Het ruisen van de wind, het klotsen van de golven, de liefde in zijn ogen, het genietende snoetje van mijn kleine man, samen op een eilandje in de opkomende vloed met onze voeten in het ijskoude water, de geur van de zon op je huid en wij met zijn vijven. Een dag om heel lang te koesteren…

Vrij van zorgen beleefde ik vandaag mijn ultieme bevrijdingsdag.

Marga, 5 mei 2013

Geplaatst in Den Haag, Fiets

Big city girl

Gepost op door readmarga

Opegroeid in een klein veluws dorpje heb ik altijd weinig benul gehad van het leven en de drukte in de grote stad. Wij hadden 1 café, 1 buslijn, 1 winkelcentrum en ik groeide op met de bescherming van het “ons kent ons”. Ik voelde me altijd wat verloren in de grote stad en had altijd het idee dat iedereen er daar voornamelijk op uit was om mijn tas te jatten. En dus liep ik er nooit echt rustig.. Bovendien raakte ik altijd de weg kwijt.

En dan word je verliefd op een hagenees en na verloop van tijd verpand je ook je hart aan zijn geboortestad… Ik doe hier boodschappen, weet de weg en voel me meer en meer thuis. Dat voelt bijna stoer. Ja joh, ik woon regelmatig in Den Haag.. Jazeker, dicht bij de Keunigin..

Vorig jaar zomer kreeg ik een fiets. De kust is 10 minuten lopen, maar op de fiets ben je er binnen een paar minuten. En omdat die fiets hier toch staat moest het er vandaag maar eens van komen: op de fiets naar mijn vriendin.. Opgegroeid in hetzelfde dorp woont ze nu hier, in dezelfde stad, op fietsafstand.. Dat laatste vertelde ze me, want ik had werkelijk geen flauw idee hoe ik er moest komen. Maargoed, dat mocht de pret niet drukken. Dik in de jassen en dassen waagden de kleine man en ik ons vandaag in de haagse fietsjungle..

Man, man, man…
De dorpse muts in de grote stad. Geen idee waar ik heen moest, met 1 hand aan het stuur, in de andere de navigatie. Naast me een slingerend mannetje op zijn eigen fiets, midden op de fietspadloze “grote weg” met trambanen all over the place.. Gelukkig stopten er zo nu en dan wat vriendelijke automobilisten om ons over te laten steken anders stonden we er nu nog. Mijn hemel wat een kamikazeonderneming.. En dat met een fietstocht van slechts tien minuten. Zo voelde het niet..

Na de gezellige bijklets met lieve Miran mochten we het geheel nog eens andersom gaan doen. Nu zonder navi, maar met uitleg van haar en dat ging wonderwel probleemloos. Ik ging er bijna stoer bij kijken..

Ja hoor, ik fiets hier en hoor hier. Wij zijn hier gewoon thuis… Niks spannends aan..

(Maar kan iemand die trams even stilhouden totdat we weer thuis zijn alsjeblieft, dat lijkt me wel zo veilig..)

~Marga, 22 februari 2013~