Ik dacht altijd dat ik de enige was die het deed.. Vond het ook een beetje raar en afwijkend, want wie heeft er nou net zo’n grote behoefte aan exhibitionisme als ik? Tot ik in de ´scene´ terecht kwam.. Door twitter. Er ging een wereld van gelijke zielen voor me open. Ik ben niet raar, er zijn er velen zoals ik.
Bloggen.. waarom doen mensen dat eigenlijk. Je belevingswereld delen, je ziel en zaligheid het net op slingeren en andere mensen laten meelezen in je hart en hoofd. De wereld om je heen wordt een grote inspiratiebron voor zaken die je aan het´ papier´ en de wereld toevertrouwt.. Wat ik ook meemaak, de zinnen vormen zich als vanzelf in mijn hoofd.. Soms sta ik in het holst van de nacht op omdat een droom me op een idee heeft gebracht. En dan moet dat op papier, dan moet dat gedeeld worden.. Het is bijna een dwangneurose..
Maar ik ben dus de enige niet. Inmiddels volg ik bloggers, lees ik de belevingswereld van anderen en sta er steeds weer versteld van hoe geraakt ik kan worden door teksten van een wildvreemde. Zo raak ik met mijn teksten misschien ook wel anderen.
Ik ben al jong met een dagboek begonnen en schreef daarin alles van me af. Mijn eerste verliefdheden, teleurstellingen, boosheid en verdriet. Als ik dat nalas, dan kreeg ik het gevoel dat mijn leven niet aan me voorbij glipte. Door mijn eigen geschreven woorden trokken de gebeurtenissen als een film opnieuw aan me voorbij. Ik herbeleefde de momenten, analyseerde mijn destijds gemaakte keuzes en de gevolgen daarvan en leerde daarmee van mijn eigen fouten. Nu doe ik dat nog, alleen gun ik anderen een kijkje in mijn dagboek. Neem ze mee in mijn film, hoe onbeduidend en klein die soms is.
Vroeger hing er een slotje aan mijn dagboek en stond er met grote letters KEEP OFF op. De tijden zijn veranderd… Wees welkom in mijn gevoelens, ik kijk graag mee in de jouwe..
Marga, 19 april 2012
Readmarga 