Ook meteen de moeilijkste is…
Op 29 juni 2004 kwam je ter wereld.. Twee maanden te vroeg en twee maanden te klein. Wat schrok ik toen opeens de vliezen braken en het onaangekondigd zo ontzettend mis ging. Je kwam eraan en liet je door geen enkele weeënremmer meer tegen houden. Na een spoedbevalling van een uurtje keek ik een gigantisch kleine schreeuwlelijk aan. Waar komt die in godsnaam vandaan? Had ik nou zojuist een kind gekregen?
Je kwam ter wereld en huilde meteen je longen uit je lijf. En ik realiseerde me niet eens dat dat geweldig was. Je huilde, dus je ademde en beter nog… je leefde… Ik mocht je niet vasthouden of knuffelen, we hebben geen foto´s van je geboorte of van papa die de verbinding tussen jou en mij doorknipte, het moest allemaal snel en je was weg voordat ik het in de gaten had.
Papa ging met jou en de dokter mee. Het duurde een uur, het langste uur van mijn leven voordat pappa met een stralend gezicht terug kwam en me een foto gaf van jou. Mijn zoon, 1565 gram, 43 cm en zo lekgeprikt en aan slangen gelegd dat ik alleen maar vol verbazing
keek. Zo moest dat toch niet zijn? Dit was niet bepaald het beeld wat ik verwacht had te zien.
Ik ging douchen en twee uur na je geboorte mochten we eindelijk naar je toe. En daar… op neonatologie werd ik verliefd zoals ik nog nooit van iets of iemand had gehouden. Klein mensje wat had je het zwaar, inmiddels aan nog meer slangen, maar je lag zo vredig te slapen. Alsof het jou allemaal niet uitmaakte wat er was gebeurd. En ik… ik huilde, zoals ik nog nooit van mijn leven had gehuild. Het was voorbij. Daar lag dat kleine mannetje wat zo heerlijk trapte in mij, wat alles makkelijker en vrolijker maakte. Wat me deed glimlachen tijdens moeilijke vergaderingen, wat heftig trapte als Nederland scoorde tijdens de ek… daar lag mijn zoon. En
wat was je mooi. En mijn zwangerschap en die hele periode… een tijdperk… het was
voorbij…
Na de eerste schrik wende het snel. Je was gewoon mijn kindje, niets vreemds aan. Oké je was klein en ik kon nauwelijks iets van je gezichtje of kleine lijfje zien, en het waren de machines om je heen die je in leven hielden, maar je was gewoon mijn mannetje.
Je mocht na een paar dagen van neonatologie af naar de kinderafdeling. Wat je het meeste moeite kostte was ademen. Je deed het op zich prima, maar vergat het in je slaap regelmatig.
Je snoetje zat helemaal volgeplakt met stickers en klittenband en ik had er nog bijna niets van gezien. Al die mensen die na een paar dagen weer vertrokken met een kindje in de maxicosi en ik dacht elke keer, wanneer mogen wij nou eens een keer…
Leren drinken was de laatste uitdaging, maar ineens leek je het licht te hebben gezien. En toen ging het snel. Van 1 hele fles per dag, naar ineens allemaal. En toen kwam het verlossende woord… we mogen naar huis.
Op 4 augustus 2004 waren wij degene die met een maxicosi naar binnen stapten en we kregen de grijns niet meer van ons gezicht toen we met zijn drieën het ziekenhuis uitliepen. Vanaf dat moment was je eindelijk van ons.
7 augustus 2008
Klein, lief, mooi mannetje. Vier jaar ben je inmiddels. Vier jaar geleden is het dat je in je glazen huisje lag en ik alleen maar durfde te hopen dat je in leven bleef. Ik durfde niet eens te denken aan de toekomst en hoe die er voor jou uit zou zien. Hoeveel je aan je snelle start zou over houden, het kán toch niet waar zijn dat jouw kleine lijfje en hersentjes zich normaal zouden ontwikkelen. Regelmatig ben ik uit mijn overpeinzingen geschrokken door een alarm wat er achter me afging. En ik realiseerde me toen dat we er nog lang niet waren.
Nog dagelijks denk ik aan de eerste weken van je leventje. De angsten, het verdriet, de geur van alcohol, de loodzware reizen op en neer naar het ziekenhuis en de pijn die het deed om jou zo te zien lijden…
Nog dagelijks ben ik dankbaar dat ons verder leed bespaard is gebleven. Je bent voor honderd procent gezond verklaard en loopt in niets achter.
Vier jaar ben je geworden zonder al te veel problemen. Af en toe wat benauwd, af en toe was de gebruiksaanwijzing moeilijk te volgen, maar we hebben ons er doorheen geslagen met zijn drietjes. Maandag a.s. begint voor jou, voor ons, een hele nieuwe, spannende fase. Maandag ga je voor het eerst naar school.
Hoe zal het gaan, hou je het vol en zullen we nu dan wel iets gaan merken van de kleine hersenbloeding die je hebt gehad? “Mevrouw, het gaat goed met uw zoontje, maar we kunnen nu niet voorspellen welke problemen hij op school nog tegen gaat komen”. Alle rampscenario’s zijn destijds met ons besproken.. “Hou er rekening mee”. Tot op heden is er niks van uitgekomen, hopelijk keert het tij niet.
Je zal je wel redden daar, je doet het tot nu toe allemaal prima.
En ik ben trots, zo ontzettend trots op alles wat je kan en doet.
Vandaag keek ik naar buiten en je keek terug. Je stak je hand op, zwaaide en draaide je weer om..
Dag mama, ik hou jou
Je komt er wel, mijn kleine grote man…
Marga, augustus 2008
Readmarga 