Sinds 3 dagen heb ik een hondje. Het is een beagle. Ze heet Bobby. Bobby is een meisje, maar dat bedacht ik me te laat toen ik haar een naam gaf.
En ik kan Bobby ook geen andere naam meer geven, want ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Ik kan haar dingen leren. Ze kan nu zitten, dat kostte een half uurtje. Ik denk dat Bobby heel slim is, want ze pikt dingen snel op.
Sommige mensen vinden het raar dat ik Bobby heb op mijn leeftijd. Eerlijk gezegd had ik ook niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden.
Elke ochtend geef ik haar eten en drinken en laat ik haar uit. Ze is altijd blij om me te zien. Lekker slapen kan ze nog niet, want ik heb nog geen geld voor een mandje. Dat kan pas als ik wedstrijden met haar gewonnen heb. Met het prijzengeld kan ik dan een mandje kopen. Toch lijkt ze niet moe te zijn.
Gelukkig heb ik wel een startbudget waarmee ik eten en drinken kan kopen.
Ik vraag me af wat er met Bobby gebeurt als ik haar geen eten en drinken meer geef. Zal ze dan op een ochtend niet meer kwispelend op me af komen lopen? Wordt ze dan boos? Ik wil het liever niet proberen, maar het maakt me wel nieuwsgierig….
Ik kan tenslotte vrij makkelijk weer een nieuwe puppy uitzoeken.
Toch voel ik me (maf genoeg) verantwoordelijk voor dit hondje.
Ik ben ook wel benieuwd of Bobby groter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Of zal het altijd een puppy blijven?
Ik ben mijn kleine man nu aan het leren hoe hij Bobby moet verzorgen. Als ik het dan eens vergeet, dan kan hij het van me overnemen.
Zoonlief wil graag met Bobby knuffelen, maar dat kan helaas niet..
Bobby woont in mijn Nintendo DS…
Ik had vroeger zo’n japans geval, een tamagossie dinges.. Die heb ik een keer op school laten liggen. Helaas had ik toen net vakantie, maar ik wist dat er een resetknop op zat waarmee ik mijn beestje weer tot leven kon wekken. En eigenlijk was ik er ook wel een beetje klaar mee…
Toch brak mijn hart toen ik na 2 weken terug kwam en er R.I.P stond op het grafje van Tammy… Hoe lang had hij mij eigenlijk liggen roepen voordat hij het opgaf…
En dat digitale ei was nog lang niet zo confronterend als een kwispelende Bobby die elke dag blij op me af komt rennen en van me verwacht dat ik voor haar zorg. Waarom trap ik er dan toch weer in. Ik ken mezelf.. Als ik een knuffelbeest moet kopen in de speelgoedwinkel voor iemand dan koop ik ALTIJD degene die het zieligst kijkt. En eigenlijk vind ik het al erg dat ik er eentje mee neem, want misschien was dit wel net het beste vriendje van het eendje op de bovenste plank. (Ik droom altijd graag weg bij films waarin ’s nachts de speelgoedwinkel tot leven komt, vergeef me)
Nu ik Bobby heb gemaakt, haar eigenhandig een naam heb gegeven en haar heb leren zitten moet ik voor haar zorgen.
En dus zit ik elke ochtend trouw met mijn Nintendo in mijn handen te roepen naar een digitaal hondje en ik voel me op de een of andere manier trots als ze gaat zitten op mijn commando.
Ik geef haar eten, laat haar uit en koop leuke spulletjes voor haar.
Als ik haar zat ben, kan ik haar deleten… En net als ik denk, dit is niet goed voor mij, Bobby moet weg, dan zie ik haar naar me kijken met haar trouwe bruine puppyogen en schuift mijn vinger weer weg bij de deleteknop…
Ach.. eventjes kan geen kwaad, gewoon om te kijken of ze groter wordt…
Heel eventjes…
Kom Bobby, we gaan wandelen..
Marga, 2009
Readmarga 