Het was toch gisteren dat ik je hartje voor het eerst zag kloppen op de echo en wist dat je in aantocht was?
Het was toch gisteren dat ik voor het eerst over je harige rugje aaide in je glazen huisje en ik je na 5 lange weken eindelijk mee naar huis mocht nemen?
Het was toch gisteren dat je je eerste voorzichtige stapjes zette, je eerste woordjes brabbelde en voor het eerst uit je schoentjes groeide.
Het was toch gisteren dat ik je voor het eerst naar het kinderdagverblijf moest brengen en ik vreselijk verdrietig was omdat ik je weer in vreemde handen moest achterlaten.
Het was toch gisteren dat ik op mijn vrije donderdag en vrijdag ’s ochtends een heet lijfje in bed voelde kruipen en we samen naar de teletubbies keken in bed onder het genot van een boterhammetje en een warme fles pap.
Het was toch gisteren dat we achter je aan renden om je te leren fietsen en het was toch ook gisteren dat we je letters leerden door er namen aan te hangen… de m is van mama…”En Marga” zei je dan trots…
Het was ook gisteren dat je bang en onzeker aan mijn hand de school binnenliep op weg naar weer een nieuw avontuur en ik thuis jouw tranen van me afschreef. Je was zo verdrietig en je had er zoveel moeite mee en elke ochtend moest ik je weer uitleggen dat je niet meer naar oma zou gaan en dat school er nu bij hoorde…
Je genoot uiteindelijk van je 2 kleuterschooljaren en nam met veel verdriet voor de zomer afscheid van je liefste juf die ook nog eens naar een andere school zou vertrekken.
Het was gisteren dat de 6 vrije weken zich oneindig voor ons uitstrekten…
Het was vandaag dat ik je voor het eerst naar groep 3 bracht…
Geen kleuter meer. De klassen zitten aan de andere kant van de school en we moeten een andere deur in. Je leidt ons naar je klas, want jij weet waar het is.
Keurige tafeltjes naast elkaar met een tekening van jou erop en je naam. Naast je zit een enorm groot kind dat ik niet ken. Wat lijk je klein naast hem. Ter begroeting laat hij een grote boer in je gezicht en ik wil je het liefst meteen weer mee nemen. Geen kring meer in de klas waar ik je ’s ochtends voor mijn werk nog even kan voorlezen. Er is niet zoveel speelgoed meer te vinden en buitenspelen doe je alleen nog in de pauze. Een aantal van je vriendjes is achter gebleven in groep 1, anderen zitten in een andere groep 3. Ik kijk rond en zie maar een paar bekende gezichten. Ook de ouders met wie ik een goed contact had zijn verdwenen. Je zit keurig achter je tafeltje tegenover het bureau van je nieuwe juf en hebt er veel minder moeite mee dan ik. Je verheugt je enorm op de wondere wereld van het lezen en schrijven, je bent er klaar voor!
Meer dan ik geloof ik.
Lopend naar huis in de druilende regen is het zomergevoel ver te zoeken. En ook nu, eenmaal thuis, net als twee jaar geleden, schrijf ik mijn gevoel van me af…
Mijn kleine mannetje wordt groot…Kan iemand de tijd even stil zetten? Héél eventjes…
Marga, aug ‘10
Readmarga 