Ik zag je liggen in de supermarkt. Tussen een grote stapel soortgenoten. Je was in de aanbieding. Mijn hart maakte een sprongetje, mijn ultieme zomergevoel (naast aardbeien natuurlijk) was in de aanbieding… Er hing een briefje bij: niet in knijpen. Natuurlijk niet, waarom zou ik dat willen. Als je zachtjes op je velletje klopt kun je precies horen of je eraan toe bent om te worden meegenomen.
Ik koos meteen voor jou, een prachtexemplaar. Groot en rond en prachtig geel en je geluidje was precies goed. Als ik je een beetje rust zou geven, dan zou je over een paar dagen goddelijk lekker zijn.
Ik had je op de fruitschaal gelegd tussen de peren en bananen. Die vonden deze week hun weg naar de schooltas, maar jij niet.. jij wachtte op het ultieme meloenmoment.
Dat kwam vandaag…
Na een week hard werken en een paar doorwaakte nachten omdat ik verkouden en koortsig ben was het vandaag eindelijk een rustdag. Met een paar tuinstoelkussens en het kussen van mijn bed maakte ik een bedje op het gras in de tuin. Half in de schaduw van de droogmolen die net genoeg verkoeling gaf. Het ruisen van de bomen, gedempte stemmen, een verkoelend briesje… Langzaam dommelde ik weg…
Ik werd oververhit wakker met een droge mond en koppijn. Mijn zorgvuldig uitgekozen schaduwplekje lag nu een paar meter naast me en de zon brandde genadeloos op mijn onbeschermde huid. Ik liep naar binnen om een glas water te halen en toen zag ik jou. Je leek me te roepen, het ultieme moment is nu. Ik ben er klaar voor!
Ik legde je zorgvuldig op een groot bord en koos een scherp mes… Na de eerste incisie viel je in twee prachtige gelijke helften uit elkaar. Eén helft vond zijn weg naar de koelkast, de tweede ontdeed ik van de pitjes. Ik had vandaag nog niet veel gegeten, dus ik besloot de helft van jou helemaal in kleine stukjes te snijden. Net als vroeger, liever tien dubbeltjes, dan 1 gulden. Dus hoe meer stukken, hoe beter!
Met mijn volle bord met stukken meloen ging ik binnen op de bank zitten tegen een stapel kussens. Gelukzalig stopte ik een stukje in mijn mond. Ik voelde de sappigheid en ik proefde…. niks… Pardon? Mijn zorgvuldig gekoesterde meloen smaakt naar niks? Dat kan niet waar zijn? Heb ik nou toevallig een in-de-groei-getrokken-het-was-mijn-tijd-eigenlijk-helemaal-nog-niet exemplaar gekozen? Dit is erger dan aardbeien die eruit zien als aardbeien maar smaken naar de kartonnen doos waar ze in zitten!
En toen bedacht ik me… ik heb gewoon geen smaak… Daarom smaakten de liefdevol klaargemaakte witte bonen in tomatensaus me gisteravond ook al niet. Ik ben verkouden, snipverkouden en ik heb gewoon geen smaak. En ook nog maar een halve meloen waar man en kind ook op zitten te azen en die ongetwijfeld na een voor mij wederom smakeloze maaltijd vanavond een glansrol als toetje gaat vervullen.
Had ik nou nog maar 1 dagje gewacht…
Geen smaak, geen halve meloen, geen ultiem meloenmoment…
Ziek zijn is k*t…
Marga, 2010
Readmarga 