Ed

Ik zag je niet meteen. Merkte niet vanaf de eerste minuut op hoe bijzonder jij bent. Hoe kon ik toen zo blind zijn.

Er was tijd voor nodig, meerdere blikken en een schrijnend afscheid voordat ik het eindelijk inzag. Ik wilde het niet, niet zo snel al. Ik wilde je niet opzadelen met mijn pijn en verdriet, maar jij wilde delen, naast me staan, mijn schouder zijn in een onmogelijke tijd waarin ik mezelf moest vinden en een nieuwe plek moest veroveren in de chaos om me heen.

Je legde de onmogelijke fysieke afstand tussen ons soms meerdere malen per week af om bij me te kunnen zijn. Met de kleine man boven in bed zat je naast me op de bank en luisterde. Droogde mijn tranen niet, relativeerde niet, maar liet me huilen om me daarna met een haast niet op te merken duwtje weer naar een nieuwe afslag te dirigeren die altijd de juiste bleek te zijn. Urenlang heb je aangehoord dat ik naar huis wilde, mijn vroeger mistte en bovenal mijn kleine man als het niet ‘mijn’ weekend was. Dan stonden de liefdevol klaargemaakte eitjes op de ontbijttafel koud te worden als ik op zondagochtend het gemis niet meer trok en uithuilde op je schouder. Met engelengeduld heb je me al die tijd door dik en dun gesteund.

Tussen dat alles is het soms een worsteling om een nieuw ‘samen’ vorm te geven. Twee mensen die een leven en liefdes achter de rug hebben, kinderen die elkaar moeten zien te vinden en hun vader en moeder moeten delen, rugzakken die keihard open klappen bij conflicten en er zomaar ineens oud zeer komt bovendrijven wat de ander niet kan snappen en er vele woorden van uitleg nodig zijn voordat er weer begrip ontstaat. Herinneringen die de jouwe niet zijn en zinnen die daardoor blijven hangen in de lucht. “Weet je nog toen, oh nee, dat was niet met jou”.

Momenten van intens en allesomvattend geluk waarna altijd weer dat onvermijdelijke afscheid volgt.
Soms voelt het alsof je er altijd al was, soms voelt het heel pril, aftastend en onderzoekend.

Je begint me te begrijpen, mijn gevoelens van onrust. Mijn grote hart en verlangen naar liefde. De manier waarop ik vriendschappen beleef en wil beleven, mijn behoefte om zo nu en dan alleen te zijn en het feit dat ik niet alles in mijn leven deel en soms mijlenver weg ben in gedachten.
Ik begin jou te lezen, je humor, je kracht, onzekerheden en passies. De ongekende onbaatzuchtige wijze waarop je in het leven staat en je grote behoefte aan contact, liefde en aandacht.
Het is een zoektocht soms, met pieken en dalen, successen en worstelingen, maar ook met heel veel lachen en genieten.

Samen met de voetjes in de branding, onze blik op de dag die langzaam in zee zakt. We zeggen niets en tegelijkertijd alles…

Ik kan je nooit genoeg bedankten voor alles wat je voor me hebt gedaan in de afgelopen maanden. Je kwam veel te vroeg in mijn leven, maar ik ben zo blij dat je bent gebleven. Zonder jou was ik nooit zo ver gekomen.

Vanuit het diepst van mijn hart daarom: bedankt voor alles!

Ik hou van jou

~Marga, 27 juli 2012~