Dag huis

Als ik mijn fiets voor de deur zet voelt het meteen al anders. In de keuken staan mijn spulletjes niet meer, het is anders, leeg.
Als ik de voordeur open, klinkt het hol. Tijdens de verhuizing ben ik vooral bezig geweest met puinruimen in het nieuwe huis, het leegtrekken van ons Waterkersje heb ik daardoor gemist. Daarom ging ik terug, om afscheid te nemen en mijn tijd daar af te sluiten. Maar wat confronterend om te zien. Ons leven, verplaatst.
Zittend op de grond van de woonkamer passeert het afgelopen jaar de revue. De pijnlijke verhuizing naar dit huis en die eerste nachten alleen na 20 jaar naast het zelfde lijf te hebben gelegen. Thuiskomen na lange dagen werken en steeds creatiever worden in gezond koken voor twee, vrijdagavonden met The Voice en chips en drinken en de kleine man die de gordijnen dicht trok en de kaarsen aan deed, zomer en winter.. Koude herfstdagen, de lange winter, onze kerst, lente in een tuin waarin planten begonnen te bloeien die ik niet had geplant, zomeravonden in de tuin, koken en eten met vrienden, maar ook lange avonden alleen, jankend, schrijvend en herstellend van wat een grotere klap bleek dan ik ooit had gedacht. Geknakt en weer rechtop gekomen, de tranen werden een lach, het voortdurende rennen en vluchten in gedachten uiteindelijk een rust.
Boven was het niet minder kaal en ik nam afscheid van de kamers daar. Ik zag slapeloze nachten, ontluikende liefde, armen om in weg te kruipen, liefdevolle vrijpartijen, kopjes thee in bed op lome zondagochtenden, wakker worden van startende auto’s, lieve apps en voiceberichten of een warm knuffellijfje dat bij me kroop. In Thomas’ kamer heb ik lang stilgestaan. Vele avonden waarop ik mijn mannetje voorlas, toezong, gesprekken met hem voerde en hem troostte in de kamer die nooit echt van hem was geworden, ondanks de nieuwe gordijnen en de carsplaten aan de muur. Wat hebben we vaak samen op zijn bed gezeten. Verloren soms en samen bang bij elke kijker die ons huis kwam bekijken. “als ze het kopen, waar moeten we dan heen mama?” Wat zat ik er vaak alleen te janken die eerste maanden als hij op de woensdagen onder een ander dak sliep.
Samen in het bubbelbad, Thomas zingend onder de douche, zonnen op het dakterras, logeerpartijen op zolder… Ik keek die middag in mijn oude huis naar een film van ons leven. Soms een comedy, soms een drama, maar wel met een happy end.
Het was tijd om te gaan, naar mijn nieuwe huisje, waar de kachel brandt en een nieuw begin op me wacht.
De deur valt voor de laatste keer in het slot, ik draai de sleutel nog één keer om.

Dag huis, bedankt dat je een jaar voor ons gezorgd hebt, maar het is tijd om naar huis te gaan..

~Marga, oktober 2012~