Tweede kans

Maandagavond een telefoontje van mijn zus. “Pap zit in het ziekenhuis, het is foute boel met mama. Een hartinfarct, meer weet ik ook niet.” Ongeloof, woede, verdriet en een verlammende angst. Een paar uur wachten en zweven tussen hoop en vrees.. En dan het verlossende woord. Ze is er nog, maar het is niet best. De woorden dringen maar vaag tot me door. Een zwaar hartinfarct, gedotterd, oog van de naald, bijna niet meer hier geweest.. Het suist in mijn oren. Niet mijn mam, ze is te jong, dit is niet waar.

Dinsdagmiddag. Ik schuifel voorzichtig de kamer op de hartbewaking op. Ze zit rechtop in bed en ziet er eigenlijk beter uit dan de afgelopen maanden. Mijn wallen en betraande gezicht lijken ineens totaal misplaatst. “Nee hoor, prima geslapen en we hebben het best gezellig”.. Maar dan toch, praten over de kleinkinderen en wat had kunnen gebeuren. Een eenzame traan die woest wordt weggeveegd. Blij moeten we zijn! Ik laat de mijne de vrije loop. Blij is niet wat ik voel al zou dat wel moeten.

Woensdagavond. Ik tref één van haar oudste vriendinnen aan haar ziekenhuisbed. “Wat lijk je toch op je moeder”.. En ik denk, haar vader kreeg op zijn 47e een infarct en stierf. Mam is 59, het scheelde niks.. Heb ik die genen ook als ik zo op haar lijk? Het houdt me wakker die nacht, ik krijg geen rust. Resumeer haar leven, ons leven, mijn leven.. Heb ik haar vaak genoeg gezegd dat ik van haar hou? Wat nou als het alsnog mis gaat? Wat had ik gedaan als ze ons gewoon was ontglipt en waarom ben ik niet alleen maar blij dat dat niet is gebeurd?

Donderdag. Ze is van de hartbewaking af. Kan dat zomaar? Flashbacks van een afgekoppeld zoontje zonder de geruststellende piepjes die zijn hartslag registreerden.. Vragen buitelen over elkaar heen. Als het nu weer mis gaat, hoe weten ze dat dan? Mam zit in een stoel aan tafel met mijn vader. Ze ziet er opgelucht uit.. Geen draadjes meer. Ze had mogen douchen, kan weer zelf plassen.. Praatjes voor tien en ik waarschuw haar. Mam, doe rustig, het is niet niks wat er gebeurd is. Ik maak me zorgen om haar. Ze is drukker met haar kamergenoten. De overbuurman wacht op een nieuw hart, dat is pas erg.. Ze negeert, fietst voorbij en ik wacht het moment af dat ze alsnog instort.

Vrijdagochtend. De familiekamer in het ziekenhuis. De tafel staat vol met cadeautjes naast een enorme stapel kaarten. We zitten er met zijn viertjes. Ons gezin. Mijn moeder huilt. Eindelijk… Ik huil met haar mee en stop niet meer. Ik voel me stom. Wil het liefst net als vroeger in haar kruipen. Samen in die gele badjas en horen dat alles goed komt. Maar ze is gebroken, heeft genoeg aan haar eigen verdriet en ik ben al lang geen klein meisje meer. Jarig, 60, en dan hier. Geen taart en slingers, geen visite en zeker niet het verrassingsweekendje dat we voor haar hadden georganiseerd. Wat volgt is een bijzonder gesprek. Over teleurstellingen, verdriet, nieuwe kansen en nieuwe wegen. Vechten voor een toekomst met een minder functionerend hart maar met de liefde van ons gezin. We hebben een tweede kans gekregen en dat geluk hadden we bijna niet gehad.

Vrijdagmiddag
Ik pak mijn tas in voor een weekendje weg. We gaan toch maar, zonder opa en oma. Dat voelt raar en iets in mij wil het niet. Maar ze wil zo graag dat we gaan en gaan genieten en eigenlijk is dat ook hard nodig. We moeten vieren dat ze er nog is, maar ik ben er nog niet klaar voor. Nog niet bekomen van de schok, mijn tranen nog niet gedroogd en de teleurstelling over het niet met zijn allen weg kunnen nog niet verwerkt.
Maar we gaan, maken lange wandelingen, zwemmen, rusten uit en drinken een borrel.

Op jou mam, omdat je de 60 hebt gehaald en er nog bent.. Het oog van die naald was klein, maar het is je gelukt om er doorheen te kruipen. Dat engeltje op je schouder vond ook dat het je tijd niet was. Your work here isn’t done!

Proost!

Marga, 16 november 2012