Zeespiegel

Lopend door de duinen vind ik de rust die ik zoek. De wind giert langs mijn ijskoude wangen, mijn handen zijn diep weggedoken in de zakken van mijn jas.. Bovenop de hoogste duin geniet ik van het uitzicht. Dromend, starend naar die oneindige plas water.. Woeste golven beuken tegen de kust, verderop lijkt het water een gladde spiegel. Maar er is meer dan het oog kan waarnemen. Onder het gladde oppervlak gebeurt er van alles.. Bruisend leven, overleven, angst en groei. Ik ken haar kracht en zij voelt de mijne als ik op een zomerdag haar woede trotseer. Dan slokt ze me op en neemt me mee naar de diepten van haar ziel. “Met je hoofd onder water, ziet niemand je tranen”…

Ik nader haar, ruik haar en baan me een weg door het mulle zand. Ze trekt me aan als een magneet.. Ze speelt met me, komt steeds dichterbij, likt aan mijn schoenen en trekt zich dan weer terug.

Ik laat me zakken in het zand.. Ijzige kou laat me weten dat ik leef. Ik voel me dichtbij je. Voel je, hoor je in alles om me heen…
Ik schrijf je naam in het zand voor mijn voeten en fluister naar de zee hoeveel ik van je hou.. De wind zwelt aan.. Korrel voor korrel neemt hij je naam mee. Ze circelen even en dansen voor mijn ogen weg. Mee naar de zee, mee naar haar, mijn spiegel.
Ik voel je sterke armen om me heen. Je bent bij me.. Ik ben thuis..

~Marga, 14 januari 2013~