Ik ben druk bezig, inwendig, met ontknopen van de wirwar in mijn hoofd. Een eindeloos snoer kerstboomlampjes die elke keer als ik aan 1 draad trek, toch stiekem ergens anders weer vastloopt. Even dacht ik er bijna te zijn. Het eind van de knoop leek in zicht en ik slaakte een zucht van verlichting. Helaas had ik niet in de gaten dat de lampjes op mijn schoot dan wel knoopvrij waren, maar het stuk snoer op de grond zich met dezelfde spoed weer tot een kluwen had gevormd. Vind dan de moed maar om het weer op te pakken en weer opnieuw te beginnen met ontrafelen. Toch moet het, want een bundel verstrikte lampjes, die kunnen niet stralen. En dat is nou juist, als alles in orde is, iets wat ze heel goed kunnen.
Ik rommel dus nog maar even met engelengeduld verder met het snoer in mijn hoofd. Elke keer als ik het dreig op te geven is er wel iemand die zacht fluistert dat ik de moed niet op moet geven. Dat al het gedoe uiteindelijk de moeite waard is. Licht geeft ruimte…
De lampjes zijn mijn hobbels en helaas is het een 500-lamps voordeelverpakking. Ik ben dus nog wel even bezig.
En hoe lief de mensen om mij heen ook aanbieden om me te helpen, iedereen weet dat het samen ontrafelen van een snoer kerstboomlampjes gedoemd is te mislukken. Uiteindelijk trek je het daar nog verder mee in de knoop.
Dus laat mij maar, zo hou ik overzicht en kan ik beter zien wanneer ik klaar ben.
Het snoer is niet oneindig en hij zal het, ondanks lampjes die voor altijd kapot zijn, na veel geduld en doorzetten uiteindelijk gaan doen…
♡Marga, 15 maart 2013♡
mooi! tijd voor een boek!!! 😉
Hahaha, is in de maak moppie sssst.. ♡
Mag ik dan de bundel vasthouden? Of de haspoll pakken? Want toekijken, dat kan ik niet.
Jij fluistert ook al… ♡