Cijferhel

De keuze voor letters heb ik heel bewust genomen. Ik kon ook niet anders, want cijfers en ik zijn nooit vrienden geweest.  Met bloed, zweet en tranen heb ik me op school door Economie, Kostprijs, Wiskunde en alle andere waardeloze vakken heen geworsteld.  Het ontbreekt me aan inzicht waardoor de meest simpele sommen dansten voor mijn ogen. Door te kiezen voor schrijven en tekst en een rekenmachine  in mijn telefoon heb ik eigenlijk vrij weinig last van deze handicap. Tot vandaag.. Ik bereikte het dieptepunt toen ik keihard van mijn mijn-moeder-kan-allesvoetstuk viel… D’s en t’s, kom maar op, verleden en tegenwoordige tijd, eitje, spelling en dictee, met liefde kijk ik zijn huiswerk na. Vol goede moed gingen we vandaag dan ook aan de slag. Rekenen. Hmmm… Doen we ook samen moppie. (Groep 7, come  on, de problemen komen pas op de middelbare school als hij zich door natuurkundige vraagstukken heen moet worstelen en bij mij al bij de inhoudsopgave het licht uit gaat.)

Als een kilo appels 15 euro kost en nu in de aanbieding is voor 10 euro. Hoeveel procent korting krijgt de klant dan?

Oh neeeeeee!!!!

Spontaan onstaat er een zenuwtrek bij mijn rechteroog en is het weer 1989. Ik zit aan de keukentafel met mijn vader en mijn rekenwerk. “En dáárom is jouw antwoord dus fout. Snap je het?” “Ja ik snap het”, zei ik dan om ervan af te zijn. Al wist ik dat hij me niet liet gaan. “Leg het mij dan maar uit”, zei pa en natuurlijk kon ik dat niet. De pagina’s  van mijn werkboek plakten van de tranen aan elkaar en mijn vader werd er moedeloos van. Jaren daarvoor had hij namelijk dezelfde hel al met mijn zus doorgemaakt. Dezelfde keukentafel, dezelfde sommen en dezelfde wanhoop en tranen.
Ik zag het toen niet.. en ik zie het nog steeds niet. Voor iemand die goed kan rekenen niet voor te stellen dat je dit niet snapt. Zoals ik niet begrijp dat iemand het bezittelijke jouw zonder w schrijft. Dát is voor mij namelijk logisch. Rekenen is voor mij nooit logisch en ik zie dus ook nooit zomaar een oplossing.

Wat ik wel zag was een teleurgesteld smoeltje.  Mijn moeder… kan niet alles.. Damn, dat hij daar nu al achter moet komen. Dat moment had ik nog graag wat jaartjes uitgesteld.

Met een zwierig gebaar heb ik mijn paraaf op het grotendeels  lege werkblad gezet.

Sorry meester… het zit in de familie…

Marga, 25 november  2014