Ruim 2 jaar geleden zag ik je voor het laatst. We wisten allebei zelfs niet meer precies wanneer en waar, zo lang was het geleden.
Binnen 5 minuten zaten we weer te geiten op een niveau zoals alleen wij dat kunnen. Terugblikkend naar grapjes van toen uit de tijd dat we nog collega’s waren.
Jij en ik, wij waren vanaf dag 1 een match. Ik verwonder me er nog steeds over hoe het met een eerste blik gewoon leek te kloppen. Je liep er al een tijdje rond en ik kwam als nieuweling op de afdeling. De dag dat ik begon, was jij ziek. Je naam viel veel die eerste dag. “Heb je ‘J’ al leren kennen? Goede gast is dat. Ik denk dat jullie het heel goed met elkaar kunnen vinden.”
Dat bleek te kloppen. Toen we elkaar een aantal dagen daarna troffen, wist ik vanaf die eerste grijns dat ik met jou als leader of the pack een geweldige tijd tegemoet ging.
En geweldig was het. Met ons team boekten we successen en deelden we ellende. Wat hebben we veel gelachen in die tijd. Ons eerste projectbezoek aan het strand leek wel een date. Zonnetje, hapjes en een wijntje, met uitzicht op de kale vlakte waar ooit de nieuwe boulevard moest komen te liggen. Ik genoot van mijn nieuwe werkomgeving en van jouw levendige verhalen. Vertellen kan je. Met stemmetjes, typetjes en soms lomp op standje ‘Rotterdam-Zuid’. Van die versie hou ik het meest. Rauw en puur.
Je neemt het leven, net als ik, niet altijd even serieus. We werken hard, maar genieten harder en altijd met de prio bij het gezin en de liefde. We ontmoeten elkaar op een bepaald niveau waar het goed toeven is. Hartverwarmend en mooi.
Op jouw laatste dag, vlak voor je aan een nieuwe opdracht begon, nam ik eigenlijk afscheid van je. Ik had je geplaatst in de categorie ‘Uit het oog uit het hart’. Daar heb ik je mee gekwetst en ik bleek er ook naast te zitten.
Dat heb je vandaag wel weer bewezen.
Ik heb vandaag weer intens van je genoten. Niets bleef ongezegd en ik had weer buikpijn van het lachen. We rolden van een hysterische lachbui in een gesprek over ouder worden, scheiden, de kinderen en opnieuw beginnen.
We namen afscheid met de belofte om het niet weer zo lang te laten duren.
Ik hoop ook oprecht van niet. Wat ben je een heerlijk mens.
Ik weet dat je me online volgt. Het is niet meer dan eerlijk dat je ook een keer de hoofdrol krijgt. đ
Bedankt voor je vriendschap en dat je bent gebleven.
Van een vriendin mocht ik het boekje âBoek voor verloofden en jonggehuwdenâ (geschreven/samengesteld door H.L. Batenburg) lenen. De publicatiedatum wordt niet genoemd, maar het werkt dateert van ergens tussen 1900 en 1950. Het epistel bereidt verloofden en jonggehuwden voor op het huwelijkse leven en dan alleen op het gebied van gemeenschap en de gevolgen van deze âvleselijke lustenâ.
Zin om te seksen?
Ik lees wat passages voor aan mijn puber, die niet meer bijkomt van het lachen. Hij kreeg zijn voorlichting al op dertienjarige leeftijd van dokter Corrie en dat ging ongeveer zo: Dit is een piemel, dit is een vagina, de piemel gaat in de vagina en dan komt er een kind. Als je dat wilt. Als je dat niet wilt, doe je er een condoom omheen.
Heldere taal. In dit boek zijn er maar liefst 108 paginaâs nodig om de technische kant van het hele seksgebeuren uit te leggen. Terwijl ik het lees, stel ik me voor dat een totaal onwetende vrouw dit boekje ontvangt ter voorbereiding op haar aanstaande huwelijk. De zin om te seksen zou me totaal zijn ontgaan.
No Kamasutra
âEr zijn weinig vraagstukken die zo zeer verdienen dat onze belangstelling er levendig door opgewekt, onze nieuwsgierigheid er door geprikkeld wordt, dan het gewichtige onderwerp der verrichtingen, die ten doel hebben het voortbrengen van nieuwe wezens en de eindeloze voortzetting der soorten.â
In het voorwoord begint het al goed. Seks is niet bedoeld voor genot, maar voor het voortbrengen van nieuwe wezens van onze soort. Dit boek geeft dan ook geen Kamasutra-standjes, maar wel antwoord op de âgeneeskundige wetenschap der voortteling, een wetenschap die ieder dient te bezitten die de weg der geslachtsvereniging bewandelt of voornemens is die te gaan bewandelen.â
Een lesje voortplanting uit 1950
Hoofdstuk 1 start met de geslachtswerktuigen van de man en van de vrouw. Bij de plastische beschrijving van de werktuigen ontgaat je de lust meteen. Het belang van de werking van de werktuigen wordt aangeduid, want hoe weet je wat je ermee moet doen, als je niet weet hoe het eruit ziet of hoe het werkt. En natuurlijk starten we met de mannelijke organen, al wordt vooraf wel even duidelijk gemaakt dat de rol van de vrouw in de voortplanting en de opvoeding een stĂșk groter is dan die van de man. Dat dan weer wel:
âAlhoewel de vrouw de eerste plaats schijnt te kleden in het grote werk der voortteling, wat betreft het gevoel der liefde en der moederlijke tederheid, vanaf de tijd, gedurende welke zij in haar schoot de vrucht draagt van het mingenot [seks], na afloop waarvan de werkkring van de man ophoudt [klaarkomen], en eindelijk door hevige pijnen die zij doorstaat om die vrucht in de haven des levens neer te leggen [bevalling], soms ook om haar te zogen en haar wankele pasjes te leiden [borstvoeding en algemene opvoeding], toch zullen wij, om ons aan een algemeen aangenomen gebruik te houden [de man is het belangrijkste] beginnen met de geschiedenis der voortteling bij de man.â
Een veelvoud aan voorttelingsorganen
Vrij vertaald staat in de passage daarna dat voor de leek de organen bestaan uit de âroedeâ (ik krijg ineens een heel apart idee van zwarte piet die zwaait met zijn roe) en de balzak. Maar nee, waarde lezers, de man heeft âbijzondere inwendige hulporganenâ waar het âteelvocht bereid wordt, welke wordt uitgeworpen en wordt overgebracht in het inwendige van de vrouwâ. (Het âhoeâ komt hierbij niet aan bod, een vrij essentiĂ«le passage als je het mij vraagt.)
Na vijf paginaâs over de balzak, sperma, zaadbuizen en andere vochtigheden komt de roede, ook wel âvoorttelingsorgaanâ aan de beurt. Een bijzonder apparaat, want is bestemd voor een dubbele verrichting: het lozen van urine en het uitwerpen van teelvocht. âDe vorm, de vastheid, de afmeting en de richting der roede verschillen al naar gelang zij (âzĂjâ â haha!) in een stijve toestand is of niet. In het laatste geval is zij cylindervormig, week (gatver), kort en afhangend (woehahaha), in het eerste geval krijgt zij een prismatische vorm (huh?), wordt vast, stijf en richt zich tegen de onderbuik op.â
Geniale zin
De volgende zin is geniaal: âDaar het steeds onze lust is de natuur op haar schoonst te bestuderen, zullen wij de roede in laatstgenoemde toestand een beschrijving gaan geven.â
Die arme, onwetende, verloofde vrouw. Verwacht een stoort stalen lans te zien en wordt 80% van de tijd getrakteerd op een weke, afhangende, naaktslak. Hoewel, hoe vaak zagen echtelieden elkaar naakt in die tijd zonder dat er sprake was gemeenschap?
Wat volgt, is een plastische beschrijving van de âroedeâ waar ik zelfs nog wat van kan leren. De voorzijde, zijvlakken, randen, sponsachtige lichamen, eikelkroon en de scheepsgewijze groeve (wat?) komen uitgebreid aan bod.
Ziekmakende penisharen
Ook bijzonder: de haren op de âroedeâ kunnen zeer doen als deze te ruw wordt ingebracht in de schede, gaan ontsteken en dan kanker veroorzaken aan de baarmoeder. Het wordt allemaal steeds aantrekkelijker. Passages als: âHet slijmvlies van de voorhuid bereid een smerig vochtâ zorgen er ook voor dat je enorm veel zin krijgt om je huwelijk te consumeren.
Modern is de waarschuwing aan de man om niet te snel âuit te werpenâ. Pure poĂ«zie. Let op heren: belangrijke instructie: âTengevolge van een te snelle uitwerping kan de vrouw niet geheel delen in de verrukking van het genot en brandt zij nog van liefdevuur als zulks bij de man reeds is uitgeblust. Wat betekent een dergelijk genoegen wanneer het wezen, ât welk wij aanbidden, onze heerlijke verrukking niet deelt.â
Pure wellust
We zijn inmiddels op pagina 22 en daar, tussen de slijmdruipers en verharde opperhuidjes, staat het dan: âEenmaal in staat van erectie kan de roede in de schede van de vrouw dringen en door de herhaalde beweging van het bassin (bassin?!?) en de wrijving die daaruit volgt, is de gevoeligheid tot op de hoogste graad geprikkeld en heeft alsdan de uitwerping van het zaad in de organen der vrouw plaats. Op dat ogenblik zijn beide geslachten als verloren in een onbeschrijfelijk wellustig gevoel, zij schijnen alsdan slechts te leven voor de verrichting welke zij volbrengen.â
Maar ouders, opgelet! âHet is bekend dat sommige jonge meisjes die een vroegrijp temperament bezitten en niet voldoende door hun ouders bewaakt worden (oh, grote zonde), er een behagen in vinden om er beurtelings aan te trekken (au) en op te drukken. De omgang der kinderen onderling vereist een bijzondere aandacht, er volgt meermalen de gewoonte der zelfbevlekking uit. â
Masturberen is gevaarlijk!
âGelukkigâ is de waarschuwing weer duidelijk: âDeze hebbelijkheid bereidt die borstaandoeningen voor, welke tegen het twintigste jaar vaak dodelijk worden. Men moet vermaken vermijden welke geschikt zijn om te overprikkelen. Het lezen van romans, het bezoeken van schouwburgen en muziekmaken hebben dikwijls noodlottige gevolgen gehad.â Oftewel, van het bezoeken van het theater ga je masturberen en van masturberen ga je dood. Juist.
Aan het woord is een dokter die vertelt over een jong meisje van achttien, tot dusver gezond tot haar krachten afnamen en ze ziek werd. âEen waterzuchtige zwelling had haar ganse lichaam aangetast. Ze raadpleegde een bekwame chirurg die tot het vermoeden van masturbatie kwam. Hij deed haar het gevaar inzien van deze gewoonte, waarvan het nalaten in enkele dagen de vordering van de kwaal tegenhield.â Als dit niet zo triest was, dan zou ik erom lachen. Ik denk weer aan mijn puber voor wie seks, lezen over seks, praten over seks en leren over seks zĂł toegankelijk is.
De schoonheid der vrouw
Hoofdstuk 13 behandelt de schoonheid van de vrouw. Dames, checklist voor het gemak bijgevoegd. En? Voldoen we nog een beetje?
De rest van het boek gaat over zwangerschap en geboorte, manieren om het geslacht van je kindje al tijdens de conceptie te bepalen (linker of rechterzij na de uitwerping) en de wijze waarop je slimme kinderen kunt verwekken (âde geest van de vrouw die voornemens is te huwen, moet zich alleen bezighouden met gedachten die geschikt zijn om het gebied van haar verstand te vergroten en tijdens het dragen van de vrucht niet worden blootgesteld aan beuzelachtige werkzaamheden die de kring harer verstandsverrijking kunnen verkleinenâ â ik weet nu eindelijk wat er bij mij fout ging) en, jawel, de heilige liefde in een huwelijk (âDe liefde is geheiligd door de heilige instelling van het huwelijkâ).
Mannen, de uitsmijters zijn voor jullie
Tip 1: Houd je ballen schoon, dan is de kans groot dat jullie âeen groot teelvermogen houden tot op gevorderde leeftijdâ. Tip 2: Masturbatie is ook voor jullie uit den boze. Niet alleen is alleen het huwelijk de meest natuurlijke en zedelijke oplossing om je zaad te lozen (het liefst alleen voor het verwekken van kinderen), maar dit heeft ook vele voordelen. Al het opgekropte zaad komt namelijk weer in je bloed terecht en wordt opgenomen door je spieren. Spierbundel en wasbordje gespot op het strand? Allemaal opgekropt zaad. Je blijft er ook een stuk slimmer door, zo schijnt ât. Maar helaas: âBij degene wiens temperament nogal vurig is en wiens geest onwillekeurig geneigd is om denkbeeldige denkbeelden te koesteren en bij wien veelvuldige dromen een gebiedende behoefte verraden, zullen de nachtelijke zaaduitstortingen steeds talrijker zijn en van dat ogenblik af de oorzaak zijn van een snelle verzwakkingâ. Wees gewaarschuwd!
Algemene conclusie van het boek en een wijze levensles: Van teveel seks, denken aan seks, seks met jezelf en zelfs seks met je eigen vrouw, word je ziek. âEen gelukkig ouderdom is de beloning voor matigheid en vooral voor onthoudingâ.
Zaterdagochtend, half tien. Mijn vriend en ik hebben allebei een afspraak. Hij met een vriend, ik met een vriendin. We hebben ons glorieus verslapen en schrikken wakker op het moment dat we er al hadden moeten zijn. Ik spring uit bed, duik in mijn kledingkast en verzin ondertussen manieren om mijn vriendin te laten weten dat ze voor niks zo vroeg haar bed uit is gekomen. Mijn vriend rekt zich op zijn gemak uit, gaapt en stuurt een appje naar zijn maat. âBen net wakker, moet nog douchen, kom straks.â Er volgt al snel een antwoord: âOK!â
Ondertussen zoek ik uit wat ik aan moet en oefen in gedachten vast mĂjn appje. Eerst maar een korte tekst dat ik me heb verslapen, dan weet ze dat vast. Er volgt al snel een âOh. OK.â
âStaat ze dan ergens buiten in de kou te wachten?â vraagt mijn vriend verwonderd. âNee-hee. Ze zit in het koffietentje waar we hebben afgesproken en ze heeft inmiddels vast en zeker haar eerste cappuccino al besteld.â âWat is het probleem dan?â vraagt hij nogmaals. En ondanks dat ik om die vraag óók weer pissig ben, heeft hij natuurlijk wel een beetje gelijk.
Volledig gestrest was ik mijn haar, blaas het droog, knal wat make-up op mijn ogen â en ernaast â en schiet in de kleding. Met het zweet op mijn rug en mijn tong op de schoenen, ondertussen een banaan wegharkend, fiets ik op vol vermogen naar de stad. Overstromend van excuses struikel ik bij de koffietent naar binnen. Mijn vriendin is not amused. En dat laat ze mij merken ook. Zonder woorden. Echt gezellig wordt het die dag niet meer.
âs Avonds thuis vraag ik aan mijn vriend hoe zijn dag was. âLeuk!â antwoord hij. Nee, zijn maat was niet boos. Er was geen scheef gezicht, geen rare sfeer, geen onuitgesproken maar overduidelijke irritaties. Het. Was. Gewoon. Leuk.
Intussen vraag ik me af waarom wij vrouwen het onszelf en elkaar toch zo oneindig moeilijk makenâŠ
November 2018 Je appte me. Dat het slecht nieuws was. Niets-meer-aan-te-doen-nieuws. Nieuws in de categorie ânog maar beperkt de tijd om te genietenâ.
Ik was op dat moment op vakantie, zat in het zonnetje aan het zwembad met mijn telefoon in mijn hand. Ik staarde naar mijn voeten, bungelend in het zwembad. Het was de duurste vakantie sinds tijden. Een paradijselijke plek. Geen mens te zien of te horen. Zoân plek waar je heen moet als tijd heel kostbaar is en je nog even wilt genieten met degene die je lief is.
Eenmaal terug in Nederland ging ik aan het werk. Ik schreef de reisorganisatie een brief en vertelde jouw verhaal. Een verhaal dat, ook zonder dit nieuws, al niet zonder hobbels en uitdagingen was. En dat ik je zo ontzettend een mooie tijd gunde op een plek waar de tijd even stil kon staan. Het verhaal greep ze aan en ze kwamen ons tegemoet met een grote korting op de reis. Alleen geld voor de tickets moest er nog komen.
Dus schreef ik de manager van mijn oude afdeling en jouw huidige manager een mail of ik mocht proberen geld in te zamelen. Voor het restant van de reis, zakgeld, de taxi, verzekeringen en alles wat er nog meer bij kwam kijken. Dat mocht. Er volgde een bijzondere tijd van liefdevol contact met ex-collegaâs en mensen die jou zo ontzettend het allerbeste gunden en meer dan bereid waren een steentje bij te dragen. Ik vertelde op mijn werk waar ik mee bezig was en er werd ook daar geld ingezameld.
Collegaâs doneerden belangeloos geld voor iemand die ze niet kenden. Ze collecteerden zelfs bij hun familie en de sportverenigingen van hun kinderen. De taxicentrale was bereid de helft van het vervoer naar Schiphol gratis te verzorgen. Zelfs mijn nagelstyliste stopte wat ik haar betaalde terug in mijn hand met de woorden: âGeef maar aan je vriendinâ. Binnen een week had ik het geld bij elkaar, was de reis geboekt, waren de verzekeringen geregeld en je vertrekdatum bekend. We hadden haastâŠ
De daaropvolgende tijd was spannend. Zou je gezondheid niet te hard achteruit gaan, zou je wel voldoende kunnen loslaten als er zoveel te regelen viel? Want wat wilde je graag op vakantie met een rustig en leeg hoofd. De uitvaart geregeld, het ontwerp van de kaartjes in een vergevorderd stadium en de financiën op een rijtje. Het lukte grotendeels.
Op de dag van vertrek verrasten we je op Schiphol. We kwamen je uitzwaaien. De secretaresse van jouw afdeling die voortdurend de schakel was tussen mij en je werk, mijn lieve vriend en ex-collega die alles op verzekeringsgebied uitgezocht en geregeld had, en ik. We stuurden jullie tot in de puntjes ontzorgd op reis. Voor zover mogelijk dan. Je vertrok, samen met je man naar een plek waarvan ik zeker wist dat die je tijdelijk de nodige rust zou brengen.
Na je terugkomst kwam er meer pijn, vermoeidheid en hordes mensen die je wilden zien. Nu het nog kanâŠ
We weten niet hoe lang je nog bij ons bent, dus we besteden de tijd goed. Met een clubje vrienden werken we, samen met jou, jouw bucketlist af. Die is maar klein en met weinig grote wensen. Bescheiden, zoals jij. We hebben vrijwel dagelijks contact en lachen wat af. Over je uitvaart die vast gezellig wordt. âJammer dat ik er niet bij ben, althans, ik lig in die kist, maar hoe gezellig is dat?â Je vindt het zo sneu voor ons dat we zoân haast hebben om alles voor je te regelen. Ik grinnik dan dat ik het ook wel bloedirritant vind dat je doodgaat. Ik heb het er maar druk mee, al met al.
Je liet me je rouwkaart zien. Jouw naam in die context te lezen zorgde voor een brok in mijn keel. Ik kon ook even niet reageren. Je vroeg me wat ik van de tekst vond. Eigenlijk dekt het allemaal de lading niet. Want hoe vang je jou in een paar zinnen op een kaartje?
âDit toffe wijf is niet meer.â Zij, die schijt had aan wat in de mode was en gerust in een zelfgebreide trui op het werk verscheen, omdat die ânou eenmaal ât lekkerst zitâ. Die rammelend met bakken zelfgebakken cake, plastic borden en bestek een vergadering onderbrak en zonder enige gĂȘne aan iedereen begon uit te delen, de zwaar geĂŻrriteerde blik van de voorzitter negerend. Zij, die met mij het pensioenafscheid van een geliefde collega regelde en waarmee ik samen een dijk van een afscheidslied schreef. Die mijn auto leende toen ze er zelf nog geen had en die hem altijd volledig gepoetst en gewassen terugbracht met een doosje Merci in de deur. Zij, die uren door kon bomen over konijnen. Die altijd bleef lachen, zelfs als er echt even niets te lachen viel.
Zij, die met haar weggaan een gat zal slaan in alles wat mooi en goed was. Die vang je niet makkelijk in een paar woordenâŠ
Tot de laatste snik en lachbui sta ik naast je en vieren we het leven. Je leert me, in deze bijzondere tijd, om elke dag te omarmen en niets meer als vanzelfsprekend te zien. DĂĄt is wat je in ieder geval achterlaat.
Ik trof op Facebook weer een ergerlijke reclame over ondergoed. Een paar voluptueuze dames huppelden in hun ondergoedje door het scherm. In de reacties weer een duizendtal lyrische dames over het gebruik van echte vrouwen in deze commercial. Want alleen echte vrouwen hebben rondingen en een ongezond BMI. Sorry? Echte vrouwen?
Deze vrouwen hebben inderdaad rondingen en toevalligerwijs op de beste plaatsen. Een prachtstel borsten, een goede kont, brede heupen en een prachtige platte buik. Ze stonden ook allemaal in de goede rij toen de lengte werd uitgedeeld. Echte vrouwen? Laat me niet lachen.
Echte vrouwen hebben putjes, drie buiken, hangborsten, geen wapperende manen tot op hun kont, en geen volle om-te-zoenen-lippen. Maar echte vrouwen zijn soms ook vel over been. Met een gapend gat tussen hun dijen en geprononceerde jukbeenderen boven hun erwtjes op een plankje.
Waarom willen we met elkaar toch zo ontzettend graag overgewicht promoten? Waarom moeten we massaal onze curves omarmen en zijn slanke vrouwen ineens afgeschreven? Tegen een slanke vrouw zeggen dat ze geen echte vrouw is, is net zo beledigend als tegen een volle vrouw zeggen dat ze wel eens af mag vallen.
Ik word zo doodmoe van die echte vrouwen discussie. Elke vrouw â mits niet opblaasbaar of van kunststof â is echt. In welke vorm of maat dan ook!
De komende tijd komen er stukken online die al eerder op bovengenoemde site zijn verschenen. Daarnaast wil ik hier mijn hele afvalavontuur delen. En er komt nieuw materiaal aan!
Denk je nu: gatver daar heb ik geen zin in! Dan bedank ik je dat je me bent blijven volgen en zwaai ik ten afscheid. đââïžđ
En anders, tot snel!
Veel liefs, Marga
It’s me… Wat klapjes van de zweep en ervaringen rijker, wat kilo’s lichter en een stuk gelukkiger.
Het was weer zoân week. Je kent ze wel. Zoân week waarin het voelt alsof ĂĄlles tegenzit. Iets wat uiteindelijk natuurlijk best meevalt, maar hoe zeer je ook je best doet om jezelf te vertellen dat er zoveel moois is, je ziet het even niet.
Zoân week waarin de avonden lang zijn en de nachten te kort, doorgebracht met plafondstaren en piekeren. In de grote zoektocht naar rust rommel ik wat op YouTube. Op zoek naar muziek die mijn hart en hoofd tot rust brengt. Ik vind een cd die bol staat van herinneringen. Het was een van de eerste cdâs die we thuis hadden. Mijn moeder, net zo gek op Ierse muziek met een new age touch als ik, draaide hem vaak. En ik ook, later, toen ik mijn eigen cd-speler bezat.
Bij de eerste klanken droom ik weg. Terug naar vroeger.
Ik ben een jaar of twaalf. Terwijl mijn moeder zich een weg baant door een berg strijkgoed die â bij gebrek aan ruimte â in de woonkamer wordt weggewerkt, zit ik heerlijk weggedoken in de bank samen met haar te luisteren en te zingen. Ik zong graag voor haar en deed dat destijds nog met een gevoel van: âlater als ik groot ben, word ik er beroemd mee!â Dat groot worden is maar gedeeltelijk gelukt. En beroemd? Ach, in de douche klinkt alles zoveel beterâŠ
Gevoelens van veiligheid stromen door me heen. Nauwelijks verantwoordelijkheden, zeeĂ«n van tijd en problemen waren altijd oplosbaar. Ik zie mijzelf ook weer zitten in mijn kleine tienerkamer, op mijn opklapbed. Met stapels huiswerk om me heen was mijn grootste zorg of ik wel voldoende voor die ene repetitie had geleerd en of âhijâ nou wel of niet ook âop mijâ was. De tijd was eindeloos. Uren heb ik versleten met uitslapen en mijn tijd wegvervelen, wachtend op volwassenheid en het moment dat school eindelijk tot het verleden behoorde.
Gelukkig is het niet mogelijk om terug te gaan en kan ik mijn 12-jarige zelf niet uit haar onschuld trekken. Zij heeft genoten van een onbezorgde jeugd met de liefde van haar ouders en zus, in zalige onwetendheid over haar âlaterâ. Later is nu en ook nu is er een later. Net als toen weet ik niet wat de toekomst me brengen zal. Maar dat die niet alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn, laat zich wel voorspellen.
Weken waarin de tranen rijkelijk vloeien en waarin gevoelens van tekortschieten zich maar moeilijk laten wegdrukken. Waarin ik met weemoed terugdenk aan vroeger en zowel pijnlijke als mooie herinneringen voorbij komen in mijn hoofd.
Het slapen wil nog steeds niet lukken, maar terwijl de mooie stem hart verwarmt, breekt er in het donker toch een kleine glimlach door op mijn gezicht.
Readmarga 
