Laatste woorden

De ruimte is klein, het bezoekersaantal niet groot. 96 Was ze, ze had geen kinderen en dan is het nooit zo druk bij je afscheid. De kist staat recht voor mijn neus. Ik kende haar niet, deze tante, ik ben hier voor hem. Gezien de verdwaalde traan en zijn hand die de mijne niet los laat is dat een troost. Er staat een foto van haar, dat is de eerste keer dat ik haar zie.  Vermoedelijk ook de laatste…
Om mij heen zit de familie. Ze hielden van haar, dat is aan alles te merken. Vol lof en liefde wordt er over haar gesproken. Over haar leven, de man die naast haar had gestaan en met wie ze een eenheid vormde, maar die een paar jaar geleden zijn aardse bestaan al had ingeruild voor een plekje “daarboven” en de wijze waarop ze liefde had gegeven en gezorgd had voor de mensen om haar heen. Bijzonder om een vrouw die je nooit hebt gezien te leren kennen door de afscheidswoorden van hen voor wie ze dierbaar was.
Tegelijkertijd was er een gedachte die me voortdurend bezig hield. Toen ik een aantal weken geleden afscheid nam van mijn eigen oudtante die bijna van hetzelfde bouwjaar was, werd er ook zo vol lof over haar gesproken. Een ijzersterke vrouw met een duidelijke wil. Haar hele leven had in teken gestaan van liefde en de zorg voor anderen. Ze had iets betekend en toegevoegd in het leven van de mensen om haar heen… Wat zeggen mijn geliefden over mij op het moment dat mijn tijd gekomen is? En wat wil ik dat ze zeggen?
Ik wil ook dat er met zoveel liefde en respect over mij wordt gesproken als mijn tijd daar is. En ok, over de doden niets dan goeds, maar dit was oprecht. Er is echt heel veel van haar gehouden en eigenlijk is dat het enige wat telt.
Ik wil in liefde worden herdacht. Ik wil dat mijn zoon vindt dat ik een goede mama was en dat mijn partner, als die de pech heeft mij te overleven, kan zeggen dat met mij het leven mooier was. Ik wil dat mijn vrienden vinden dat ik een verrijking was van hun leven.

Een oom zei gisteren “Het verdriet zal wel slijten, maar vergeten doen we je nooit”. Ik wil ook niet vergeten worden door mijn naasten.. Dan heeft mijn tijd hier voldoende nut gehad.
Meer hoeft het niet te zijn.

Ze leerde me een les die middag.
De tante, die ik nooit heb gekend…

~Marga, 24 februari 2013~