K!

“Hoe ga jij om met kanker in je omgeving”, kopt KWF… En dat is een goede vraag. Ik heb namelijk geen idee hoe dat moet.

In een weekblad las ik een lijstje met dingen die je vooral niet moet zeggen tegen iemand met kanker.  Ik heb liever een lijstje met dingen die ik wel kan zeggen. Alles voelt namelijk nutteloos en hopeloos ontoereikend.

Ik denk aan je, wens voor je, leef met je mee en houdt hoop. Hoop op veel tijd in relatief goede gezondheid. Hoop op een heel lang uitstel van het onvermijdelijke. Maar echt steunen kan ik niet. Omdat ik me in de verste verte niet kan voorstellen hoe het voelt. God wat zul je soms eenzaam zijn in een wereld waarin alles zijn gangetje gaat. Een wereld waarin mensen even stil staan, aan je denken en proberen mee te voelen en dan toch weer door gaan. Omdat zij hun eigen verhaal hebben met eigen kleine zorgen die zo nutteloos lijken bij jouw verhaal.

Ik kan niet omgaan met kanker in mijn omgeving. Ik heb de ervaring niet en ik wil hem ook niet hebben. Ik hoop dat het k-woord heel ver bij mij en mijn gezin vandaan blijft. Ik hoop dat ik nooit echt ga begrijpen wat je door maakt. En tegelijk wil ik dat je voortdurend het gevoel hebt dat je er niet alleen voor staat.

Net als alle andere dagen zijn ook vandaag mijn gedachten bij jou. En nu ook bij al die andere mensen voor wie de tijd stil staat en tegelijkertijd te hard gaat. Tijd die ineens schaars en kostbaar is. Bij al die mensen die wel snappen dat het leven kwetsbaar is en dat je moet genieten zoveel als je kunt. Die mensen die weten hoe het voelt en wel weten hoe ze om moeten gaan met kanker in hun omgeving.

Ik weet het niet…
Maar ik brand wel een kaarsje.

Op Wereldkankerdag.

Marga, 4 februari 2015