Categorie: Mama

Daar ga je dan, samen met je moeder, fietsend op weg naar je eerste dag als brugpieper. Samen, want alles is nieuw. De stad, de fiets, de route en je tas. Zelfs de spullen ín je tas zijn nieuw. En we hebben dan wel een proefrondje gefietst, er zal maar nét vandaag een wegafsluiting zijn. En fietsen op zo’n dinsdagochtend is toch heel wat anders dan op een vakantiemaandag.  Oké, eigenlijk wilde vooral je moeder met je mee, omdat die een beetje moeite heeft met loslaten. 😉 

Klappertandend zit je naast me op de fiets. De zenuwen slaan keihard toe. Ik krijg een flashback van je eerste dag kleuterschool. Je huppelde naast me en vond alles geweldig. Tót het moment dat ik wegging. Je tranen waren niet te stoppen. De mijne ook niet trouwens. Nu weet je heel erg goed wat je te wachten staat. De vakantie is voorbij, het gaat beginnen. Zonder iemand die je kent om je aan vast te klampen. 

Dichter bij school word je steeds stiller en eenmaal bij school, nadat je die enorme stroom kinderen hebt gezien zie ik je gezichtje verharden. Wat ben je toch een enorme stoere bink hoe je dealt met alles. Stukken stoerder dan ik. Ik zie je met een vastberaden blik stampend het schoolplein oplopen en zie duidelijk de trekken van je vader. “Emoties kun je uitschakelen.” Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar je duikt erin. Even ben je onzeker, maar je spot al gauw een jongen uit je klas gelukkig. Zelfverzekerd loop je erop af, zwaait nog aarzelend naar mij en ik spring weer op de fiets. Snotterend…natuurlijk.

Nu is het negen uur. Ik heb er al een half uur intensief trappen op zitten in het vroege Haagse zonnetje.  De boodschappen zijn ook al binnen. Ik verwachtte vandaag een heerlijke relaxdag te hebben, maar mijn gedachten zijn voortdurend bij jou. 

Ik weet dat je je wel redt maar vanochtend voelde ik letterlijk jouw hand uit de mijne glijden. Vanaf het moment dat je geboren werd is het proces van loslaten begonnen. En vandaag nam ik een hele grote stap.

Zet hem op kanjer! We zijn zo trots op je.

Mama, 23 augustus 2016

(Op de eerste dag van mijn tweede jaar op de middelbare school schreef ik in mijn dagboek: “Ik heb een nieuwe jongen in de klas gekregen en ik vind hem heel leuk. S***** van den Bosch heet hij en hij is zó knap.” Jouw papa stak met kop en schouders uit boven alle andere jongens. Net als jij. Ik ben benieuwd in hoeveel meisjesdagboeken jouw naam zal worden vastgelegd ♡)

“Mam, je weet toch wel dat ik me heb opgegeven voor het schoolkorfbaltoernooi hè.”
Ik weet dat ik dat ergens wel heb opgevangen, maar ik zat weer eens niet te luisteren het was me compleet ontschoten.
“Nou, dat is dus deze week en ik start vanavond om zes uur. Ik moet er een kwartier van tevoren zijn.”

Mijn laatste vergadering van de dag was gelukkig om vier uur afgelopen. Op het moment van Thomas’ telefoontje zat ik op mijn gemak in de auto op weg naar de supermarkt. Even boodschapjes doen, rustig bedenken wat we deze week allemaal gaan eten, op mijn gemak wat lekkers koken en dan met een kopje thee in de relaxstand.
Dat was het plan.
Helaas…

In de supermarkt race ik als een dolle van schap naar schap met in mijn ene hand de zelfscanner en in de andere mijn agenda. Want dit is dus nét een week met late vergaderingen waardoor ik geen idee heb hoe ik het kind gevoederd en wel op het korfbalveld krijg. Ik laai wat soep en ander makkelijk voedsel in de kar en een verse pasta voor vanavond voor de broodnodige vitamines. Dat moet nog lukken voor kwart voor zes. Lang leve de zelfscanner. Met een persoonlijk record sta ik vijftien minuten na binnenkomst weer buiten met, hopelijk, eten voor de hele week. Thuisgekomen loop ik door de regen naar de voordeur en gooi alles naar binnen.

Thomas zit te X-boxen. “Hoe is het?” vraagt hij en ik roep  iets van druk en nat en tijdgebrek. Kennelijk interesseert het antwoord hem weinig, want hij beweegt nog geen millimeter. Ik snauw vraag vriendelijk of hij misschien ook even van zijn luie reet kan komen kan helpen, omdat ik enorme haast heb en het zijn schuld is dat ik dit allemaal niet eerder wist. Eerlijk gezegd weet ik dat niet helemaal zeker, want vaag doemen er wat mails op in mijn gedachten die op de digitale ‘moet ik nog iets mee’ stapel waren beland. Het is wel prettig om een ander de schuld te geven van mijn beroerde planning.

Met een haast bovenmenselijke snelheid prop ik alle aankopen in de koelkast terwijl ik ondertussen een ui snij, water opzet, het gehakt rul en een paar tenen knoflook pers. Ik voel me superwoman…

We hebben precies een kwartier om het eten naar binnen te harken, voor we ons samen, weer door de regen &#&@(*@ potverdorie, naar het korfbalveld haasten. Ik voel me ineens een voetbalmoeder en heb instant medelijden met al die ouders die elke zaterdagochtend langs de lijn moeten staan. Wat een hel. Desondanks was het best leuk en ik zie het team met veel geworstel en geploeter winnen met 2-1. Trots als een pauw natuurlijk!

Thuis wacht me het slagveld in de keuken en ik zie dat mijn ‘alles tegelijk willen doen’ heeft geresulteerd in een complete maaltijd op de vloer. Terwijl ik stofzuig, was ik af en typ ik ook nog snel even deze enerverende toestand van me af.

Het goede nieuws? Omdat ze gewonnen hebben mogen ze morgen weer. Jippie!

Marga, 23 mei 2016

 

 

Vijf dagen was je ver bij mij vandaan. Je speelde, lachte, beleefde en genoot in het andere gezin. Het doet me goed, de wetenschap dat je ook daar gelukkig bent. En toch, het is raar. Je maakt dingen mee waar ik geen deel van uitmaak. Je vertelt globaal hoe je dagen waren terwijl ik het liefst in detail alles wil weten. Je wilt het wel vertellen maar je weet het gewoonweg niet meer. En dat is logisch, ik vertel ook alleen dat wat er toe doet aan jou. Toen je uit school kwam klom je in mijn armen en we dansten samen door de kamer.  “Je bent weer thuis”, riep ik blij en je liet me pas na een lange knuffel los. Met thee en koekjes praatten we bij. Jouw dagen op de camping en mijn dagen aan zee, bij hem en ons beestje.  Het voelt raar om nu al bij te praten met je. Alsof het later is en je al op jezelf woont. En het raakt ook omdat het goed is. Dit is ons leven, het zonder elkaar zijn hoort er ook bij, net als het omschakelen. Na dagen kinderloos ben ik ineens weer volop mama. Koken, kindertelevisie en een repetitie overhoren.  Briefjes van school en vergeet de twee euro voor de verjaardag van de juffen niet. Een extra knuffel voordat je gaat slapen, omringt door al je knuffelvriendjes. 

Als ik ook naar bed ga loop ik nog even bij je binnen.  Je ligt uitgestrekt met je armen boven je hoofd te slapen. Net als toen je klein was. De wereld om ons heen is veranderd, maar dit moment is nog net als vroeger.

Weer samen onder één dak.
Gemis van de één en weer compleet met de ander.

Ik ben zo blij dat je er weer bent.

Mama